Uiterlijke kenmerken: 
De swiftvos wordt door velen wetenschappers gezien als hetzelfde dier als de kitvos (Vulpes macrotis). Hier wordt echter er vanuit gegaan dat het om twee verschillende soorten gaat. De swiftvos wordt ook wel prairie vos genoemd hetgeen verwijst naar zijn leefgebied. Deze vos heeft een zacht geel, licht grijs tot wit gekleurde vacht wat hem goed camoufleert op de prairie. De noordelijk levende individuen verschillen in uiterlijk van de in de woestijn levende zuidelijkere dieren. In het noorden hebben ze kleinere oren en een donkerdere vacht dan de swiftvossen in de zuidelijke woestijn.
Sociale structuur:
Swiftvossen vertonen geen sterke territorium drang. Markeren van leefgebied wordt dan ook niet gedaan door deze soort. De leefgebieden van verschillende individuen of families kunnen elkaar daarom ook overlappen.
Tegen het einde van de winter worden er paren gevormd en in februari tot april worden de jongen geboren. Zoals vaker bij vossen voorkomt hangt het aantal jongen per nest af van de draagkracht van het gebied. Bijzonder is echter dat, wanneer het aantal vossen per vierkante kilometer vrijwel op zijn hoogst is, er aanzienelijk meer mannetjes dan vrouwtjes worden geboren.
Mannetjes zoeken naar eten terwijl het vrouwtje bij de jongen blijft. Na 3 maanden komen de jongen mee met de jacht mee. Rond oktober verlaten de jongen hun ouders.
Voedsel:
Swiftvossen zijn voornamelijk carnivoren, ze eten graag lagomorphen en knaagdieren, maar ook insecten, zoals krekels en cactusvruchten horen bij hun dieet. Vogels worden slechts zelden gegeten door swiftvossen.
Swiftvossen jagen ´s nachts, omdat de temperatuur in de woestijn dan aangenamer is.
Verspeiding:
Jacht is waarscijnlijk de voornaamste reden dat de swiftvos is uitgestorven in Canada. Tegenwoordig leven deze dieren alleen nog in enkele delen in het westen van de VS. Vroeger strekte hun leefgebied zich zo noordelijk als Canada tot zo zuidelijk als Texas. In de jaren 80 zijn er door de Canadian Wildlife Service 246 swiftvossen uitgezet in 17 plekken in Canada in de hoop dat deze dieren hier weer een leefgebied 
kregen. Helaas zijn voor dit project vossen uit het zuiden gebruikt, die op hun beurt ook langzaam uitstierven. Gelukkig lijken deze populaties weer te groeien en op verschillende plekken waar zij eerst uitgestorven waren (Montana, South Dakota) worden nu weer af en toe swiftvossen gezien. In het noorden lijken de populaties ook toe te nemen in aantal.
