From 'wannabe chiropterist' to 'true chiropterist'
Charlottetown, 25 January 2015
And the moon up above - continued
Het avontuur op de Bruce Peninsula was nog lang niet afgelopen. De laatste twee maanden waren intensief; onze slaap schemas waren nu volledig omgedraaid. Mijn werk'dag' begon wanneer de zon onder ging en eindigde wanneer de zon boven de horizon van Lake Huron uit kwam. Elke nacht bracht ik door in de bossen en aan het meer. Prachtige maanverlichte nachten deden het voelen alsof ik kon zonnebaden, en bij nieuwe maan was het bos zo donker als de wereld kan zijn. De sterrenhemel boven de Bruce Peninsula was indrukwekkender dan ik ooit in mijn leven gezien heb. Elke heldere nacht stonden miljoenen sterren hoog en laag aan de hemel. Sterrenbeelden die in de stad goed te zien zijn waren nu moeilijk te vinden door de hoeveelheid sterren er omheen. In september voelde het alsof de winter al begonnen was, met nachtelijke temperaturen van 4 graden. Maar tijdens het nachtwerk moest zoveel gelopen worden, om de vleermuisnetten in de gaten te houden, dat ik het eigenlijk nooit koud gehad heb. Ondanks de vele uren die wij in het werk staken was het vleermuis vangen erg langzaam. De meeste kleine vleermuizen waren zich al aan het voorbereiden op de winterslaap en de grote vleermuizen, waar het onderzoek over ging, laten zich niet in grote getallen vangen. Zo nu en dan vingen we gelukkig wel iets moois en als het geen vleermuizen waren dan wel vliegende eekhoorns of uilen. Maar zelfs de nachten dat we echt niets vingen waren adembenemend. Er was genoeg tijd om van de pracht van nacht en natuur te genieten. Sommige locaties werden gesierd met het silhouet van een scheepswrak in een lagune of een rijzende maan boven een vuurtoren. Natuurlijk was de zonsopkomst ook vaak enorm spectaculair. 's Nachts is ook een goede tijd om dieren te vinden die zich anders verscholen houden, zoals bijzondere spinnen, salamanders en kikkers. De meeste mensen zouden zich waarschijnlijk niet op hun gemak voelen in de donkere bossen, maar voor mij is dit de mooiste tijd van een dag, en had ik er veel plezier in om rond te lopen zonder enig licht aan. Ook kon er mooi geëxperimenteerd worden met het maken van spook fotos, om net te doen alsof de nachten wel eng waren.
Tijdens mijn verblijf hier heb ik het voor elkaar gekregen om mijn toekomst voor het komende jaar te verzekeren. Via mijn professor in Halifax werd ik gewezen op een baan op Prince Edward Island, als coordinator van de response tegen white-nose syndrome; de schimmel waar miljoenen vleermuizen in Noord-Amerika al door gestorven zijn. Met het beperkte internet dat ik had heb ik een sollicitatiebrief verstuurd en in mijn verbazing mocht ik per telefoon op gesprek komen. Voor dit gesprek ben ik, met geleende telefoon, om mijn middernacht (1 uur 's middags) wakker geworden. In mijn pyjama heb ik het sollicitatiegesprek met vier mensen gehouden. Ik had verder niet veel tijd om er over na te denken, met ons nachtelijke werk dat gewoon door ging, en had er ook niet veel vertrouwen in dat ik de beste kandidaat voor de baan zou zijn. Echter werd ik een dag later terug gebeld met het bericht dat ik de baan binnen had gesleept. Het drong slechts langzaam tot mij door, waarschijnlijk vanwege de bizarre leefomstandigheden op dat moment, maar ik was nu dus verzekerd van een goede baan op Prince Edward Island.
De tijd vloog en mijn veldwerk in Ontario zat erop. Vanaf daar ben ik nog even naar Albany, NY gegaan om een presentatie te geven op de jaarlijkse vleermuis conference. Vanaf daar vloog ik naar Halifax om met mijn vrienden Halloween te vieren en de volgende dag met de bus naar mijn nieuwe huis op Prince Edward Island te reizen.
And the moon up above - continued
Het avontuur op de Bruce Peninsula was nog lang niet afgelopen. De laatste twee maanden waren intensief; onze slaap schemas waren nu volledig omgedraaid. Mijn werk'dag' begon wanneer de zon onder ging en eindigde wanneer de zon boven de horizon van Lake Huron uit kwam. Elke nacht bracht ik door in de bossen en aan het meer. Prachtige maanverlichte nachten deden het voelen alsof ik kon zonnebaden, en bij nieuwe maan was het bos zo donker als de wereld kan zijn. De sterrenhemel boven de Bruce Peninsula was indrukwekkender dan ik ooit in mijn leven gezien heb. Elke heldere nacht stonden miljoenen sterren hoog en laag aan de hemel. Sterrenbeelden die in de stad goed te zien zijn waren nu moeilijk te vinden door de hoeveelheid sterren er omheen. In september voelde het alsof de winter al begonnen was, met nachtelijke temperaturen van 4 graden. Maar tijdens het nachtwerk moest zoveel gelopen worden, om de vleermuisnetten in de gaten te houden, dat ik het eigenlijk nooit koud gehad heb. Ondanks de vele uren die wij in het werk staken was het vleermuis vangen erg langzaam. De meeste kleine vleermuizen waren zich al aan het voorbereiden op de winterslaap en de grote vleermuizen, waar het onderzoek over ging, laten zich niet in grote getallen vangen. Zo nu en dan vingen we gelukkig wel iets moois en als het geen vleermuizen waren dan wel vliegende eekhoorns of uilen. Maar zelfs de nachten dat we echt niets vingen waren adembenemend. Er was genoeg tijd om van de pracht van nacht en natuur te genieten. Sommige locaties werden gesierd met het silhouet van een scheepswrak in een lagune of een rijzende maan boven een vuurtoren. Natuurlijk was de zonsopkomst ook vaak enorm spectaculair. 's Nachts is ook een goede tijd om dieren te vinden die zich anders verscholen houden, zoals bijzondere spinnen, salamanders en kikkers. De meeste mensen zouden zich waarschijnlijk niet op hun gemak voelen in de donkere bossen, maar voor mij is dit de mooiste tijd van een dag, en had ik er veel plezier in om rond te lopen zonder enig licht aan. Ook kon er mooi geëxperimenteerd worden met het maken van spook fotos, om net te doen alsof de nachten wel eng waren.
Tijdens mijn verblijf hier heb ik het voor elkaar gekregen om mijn toekomst voor het komende jaar te verzekeren. Via mijn professor in Halifax werd ik gewezen op een baan op Prince Edward Island, als coordinator van de response tegen white-nose syndrome; de schimmel waar miljoenen vleermuizen in Noord-Amerika al door gestorven zijn. Met het beperkte internet dat ik had heb ik een sollicitatiebrief verstuurd en in mijn verbazing mocht ik per telefoon op gesprek komen. Voor dit gesprek ben ik, met geleende telefoon, om mijn middernacht (1 uur 's middags) wakker geworden. In mijn pyjama heb ik het sollicitatiegesprek met vier mensen gehouden. Ik had verder niet veel tijd om er over na te denken, met ons nachtelijke werk dat gewoon door ging, en had er ook niet veel vertrouwen in dat ik de beste kandidaat voor de baan zou zijn. Echter werd ik een dag later terug gebeld met het bericht dat ik de baan binnen had gesleept. Het drong slechts langzaam tot mij door, waarschijnlijk vanwege de bizarre leefomstandigheden op dat moment, maar ik was nu dus verzekerd van een goede baan op Prince Edward Island.
De tijd vloog en mijn veldwerk in Ontario zat erop. Vanaf daar ben ik nog even naar Albany, NY gegaan om een presentatie te geven op de jaarlijkse vleermuis conference. Vanaf daar vloog ik naar Halifax om met mijn vrienden Halloween te vieren en de volgende dag met de bus naar mijn nieuwe huis op Prince Edward Island te reizen.
Een nachtpiraat heeft natuurlijk een uil op de schouder.
Foto door Kristin.
Let me tell you ‘bout…
…the birds and the bats…
Locatie: Long Point, Ontario
Periode: April
Doel: Vangen van migrerende vleermuizen
De laatste maanden, (ik heb hier al zo lang niets van mij laten horen),
zaten bomvol avonturen met mijn gevleugelde vrienden. Niet alleen de vleermuizen
maar dit keer ook vogels. Het begon in April, ik zat in de laatste fase van mijn
Msc onderzoek waarin ik vooral achter een computerscherm zat om mijn onderzoeken
zo wetenschappelijk mogelijk op papier te krijgen. Behalve het schrijven van
mijn thesis kreeg ik ook bericht dat mijn eerste hoofdstuk (waarin ik de
onderzoeksresultaten van mijn eerste seizoen veldwerk beschrijf) eventueel
gepubliceerd kan worden, mits ik bijgeleverde suggesties van andere onderzoekers
opvolg. Het was dus een drukke periode van schrijven en weinig veldwerk. Maar
zoals altijd kan avontuur onzichtbaar om de hoek loeren, en ook dit keer kwam de
verrassing als geroepen.
Om wat achtergrond te geven gaan we even terug naar mijn
vleermuis conference in Puerto Rico, inmiddels als bijna twee jaar geleden. Hier
heb ik veel andere onderzoekers in het vakgebied leren kennen, waaronder
Kristin; een Phd studente in Ontario die onderzoek doet naar vleermuis migratie
in de lente en herfst. Zij is half Nederlands, dus met de hagelslag en speculaas
hadden wij meteen al iets om over te praten. Een jaar later ontmoette wij
nogmaals, dit keer tijdens de conference in Costa Rica, waar wij bij toeval ook
dezelfde post-conference vleermuis tour deden voor een week. Gedurende die week
rende wij samen door de jungle rond om alle beestjes, groot en klein, op de
camera vast te leggen. In januari benaderde Kristin mij met de vraag of ik in de
herfst voor haar wilde komen werken, aan haar vleermuis migratie onderzoek.
Echter, in April benaderde ze mij weer, om te vragen of ik eventueel bereid was
om ook in de lente voor haar te komen werken, waarmee zij bedoelde of ik binnen
een week kon komen. Onder overleg met mijn professor, die ondanks mijn positie
(zo dichtbij het afronden van mijn studie) het totaal geen probleem vond. Dus
nog geen week later sprong ik op het vliegtuig naar Ontario, waar ik een maand
lang een nachtelijk bestaan heb geleid op Long Point aan Lake Eerie, een
belangrijke migratie route voor zowel vleermuizen als vogels. Migratie van
dieren is een spektaculair natuurlijk fenomeen. Wel bekend is de great migration
van wildebeesten op de vlaktes in Afrika, maar net zo indrukwekkend is de
migratie van miljoenen monarch vlinders in Amerika. Ook velen vogel- en
vleermuissoorten migreren duizende kilometers elke lente en herfst. De
hoeveelheid vogels en vleermuizen is echter zo fenomenaal en ongelovelijk dat
deze dieren als een spontane vlek op radar beelden verschijnen. Vroeger waren
mensen er van overtuigd dat deze radar vlekken veroorzaakt werden door engelen
die vanuit de hemel naar aarde kwamen. Toen der tijd wisten zij niet dat deze
interpretatie niet eens zo gek ver van de werkelijkheid was. Vandaag de dag
weten wij dat deze engelen in werkelijkheid vleermuizen en vogels zijn die samen
komen om hun reis van duizenden kilometers in gigantische aantallen af te
leggen. Mijn werk voor deze maand hield in dat ik elke nacht de hele nacht
vleermuizen ging vangen en daarom was mijn leefschema dus een beetje…
onnatuurlijk. Rond 5 uur‘s middags werd ik wakker voor ontbijt en rond 8 uur ‘s
avonds begon de werkdag. 10 uur ‘s avonds was het meestal tijd voor lunch en 3
uur ‘s nachts avondeten, tussendoor moesten wij de bossen in om te zien of er
vleermuizen in onze netten hingen. Wanneer de zon op kwam, rond 7 uur ‘s
ochtends, was onze dag voorbij en sliepen wij om weer laat in de middag wakker
te worden. Niet alleen was ons leefschema bijzonder, ook het weer gedurende mijn
verblijf was interessant. Hoewel ik arriveerde met een warm zonnetje, was het ‘s
nachts nog rond de 2 graden. Een klein weekje later werd ik ‘s middags wakker in
een winter wonderland. Het duurde enkele dagen voordat de sneeuw gesmolten was,
maar in het meer dreven nog talloze ijsbergjes tot laat April. Vanwege de kou
kwam de migratie maar langzaam op gang en het duurde dagen voordat wij onze
eerste vleermuis vingen. Voor mij was dit echter een heel bijzonder moment,
omdat dit een soort is die ik nog nooit eerder heb gezien; de silver-haired
bat, een beeldschone zwarte vleermuis met een glanzend zilveren rug. Ook vingen
wij uiteindelijk een Big brown bat en een Red bat, beide soorten heb ik slechts
enkele keren eerder gezien. In totaal vingen wij gedurende April slechts een handvol vleermuizen, dus veel
vleermuis actie was er verder niet. Dit kwam voor mij echter wel goed uit, want
daardoor had ik ‘s nachts genoeg tijd om ook aan mijn thesis en publicatie te
werken. Natuurlijk wilde ik, ondanks mijn eigen werk en de weinige
vleermuisactiviteit, toch ook zoveel mogelijk tijd buiten in de bossen
doorbrengen. ‘s Nachts genoot ik van het gehuil van de coyotes in de verte en
het volgen van bevers en vreemde vogels zoals de American woodcock. De woodcock
is een nacht actieve vogel met een bijzonder uiterlijk. Hun ogen zitten zo ver
achter op hun hoofd dat zij 360 graden rond zich zien. Ondanks dat was het voor
mij altijd erg gemakkelijk om deze vogel te benaderen. De hele nacht, zolang de
maan schijnt, zit een mannetje op dezelfde plek om zijn territorium te
beschermen. Hij roept non stop om vrouwtjes te verleiden en doet regelmatig een
aantrekkelijke dans om de ultieme macho uit te hangen. Hij zit zo vast in zijn
routine dat hij geen oog heeft voor een vleermuisonderzoeker met een grote
camera. Er was ‘s nachts altijd wel wat te beleven in de bossen, of het nu
vechtende wasberen waren, of herten, sterrenregens, maansverduistering of het
zien van een oppossum. Vlak voor dat de zon opkwam kwamen de vogelonderzoekers
hun bed uit. Zij namen dan de netten over die wij voor de vleermuizen gebruikte
en zo stonden de vallen bijna 24 uur per dag open. Zo nu en dan bleven wij op
tot laat in de ochtend om te helpen met het vangen van vogels, misschien ter
compensatie van de weinige activiteit in de nachten.
…the birds and the bats…
Locatie: Long Point, Ontario
Periode: April
Doel: Vangen van migrerende vleermuizen
De laatste maanden, (ik heb hier al zo lang niets van mij laten horen),
zaten bomvol avonturen met mijn gevleugelde vrienden. Niet alleen de vleermuizen
maar dit keer ook vogels. Het begon in April, ik zat in de laatste fase van mijn
Msc onderzoek waarin ik vooral achter een computerscherm zat om mijn onderzoeken
zo wetenschappelijk mogelijk op papier te krijgen. Behalve het schrijven van
mijn thesis kreeg ik ook bericht dat mijn eerste hoofdstuk (waarin ik de
onderzoeksresultaten van mijn eerste seizoen veldwerk beschrijf) eventueel
gepubliceerd kan worden, mits ik bijgeleverde suggesties van andere onderzoekers
opvolg. Het was dus een drukke periode van schrijven en weinig veldwerk. Maar
zoals altijd kan avontuur onzichtbaar om de hoek loeren, en ook dit keer kwam de
verrassing als geroepen.
Om wat achtergrond te geven gaan we even terug naar mijn
vleermuis conference in Puerto Rico, inmiddels als bijna twee jaar geleden. Hier
heb ik veel andere onderzoekers in het vakgebied leren kennen, waaronder
Kristin; een Phd studente in Ontario die onderzoek doet naar vleermuis migratie
in de lente en herfst. Zij is half Nederlands, dus met de hagelslag en speculaas
hadden wij meteen al iets om over te praten. Een jaar later ontmoette wij
nogmaals, dit keer tijdens de conference in Costa Rica, waar wij bij toeval ook
dezelfde post-conference vleermuis tour deden voor een week. Gedurende die week
rende wij samen door de jungle rond om alle beestjes, groot en klein, op de
camera vast te leggen. In januari benaderde Kristin mij met de vraag of ik in de
herfst voor haar wilde komen werken, aan haar vleermuis migratie onderzoek.
Echter, in April benaderde ze mij weer, om te vragen of ik eventueel bereid was
om ook in de lente voor haar te komen werken, waarmee zij bedoelde of ik binnen
een week kon komen. Onder overleg met mijn professor, die ondanks mijn positie
(zo dichtbij het afronden van mijn studie) het totaal geen probleem vond. Dus
nog geen week later sprong ik op het vliegtuig naar Ontario, waar ik een maand
lang een nachtelijk bestaan heb geleid op Long Point aan Lake Eerie, een
belangrijke migratie route voor zowel vleermuizen als vogels. Migratie van
dieren is een spektaculair natuurlijk fenomeen. Wel bekend is de great migration
van wildebeesten op de vlaktes in Afrika, maar net zo indrukwekkend is de
migratie van miljoenen monarch vlinders in Amerika. Ook velen vogel- en
vleermuissoorten migreren duizende kilometers elke lente en herfst. De
hoeveelheid vogels en vleermuizen is echter zo fenomenaal en ongelovelijk dat
deze dieren als een spontane vlek op radar beelden verschijnen. Vroeger waren
mensen er van overtuigd dat deze radar vlekken veroorzaakt werden door engelen
die vanuit de hemel naar aarde kwamen. Toen der tijd wisten zij niet dat deze
interpretatie niet eens zo gek ver van de werkelijkheid was. Vandaag de dag
weten wij dat deze engelen in werkelijkheid vleermuizen en vogels zijn die samen
komen om hun reis van duizenden kilometers in gigantische aantallen af te
leggen. Mijn werk voor deze maand hield in dat ik elke nacht de hele nacht
vleermuizen ging vangen en daarom was mijn leefschema dus een beetje…
onnatuurlijk. Rond 5 uur‘s middags werd ik wakker voor ontbijt en rond 8 uur ‘s
avonds begon de werkdag. 10 uur ‘s avonds was het meestal tijd voor lunch en 3
uur ‘s nachts avondeten, tussendoor moesten wij de bossen in om te zien of er
vleermuizen in onze netten hingen. Wanneer de zon op kwam, rond 7 uur ‘s
ochtends, was onze dag voorbij en sliepen wij om weer laat in de middag wakker
te worden. Niet alleen was ons leefschema bijzonder, ook het weer gedurende mijn
verblijf was interessant. Hoewel ik arriveerde met een warm zonnetje, was het ‘s
nachts nog rond de 2 graden. Een klein weekje later werd ik ‘s middags wakker in
een winter wonderland. Het duurde enkele dagen voordat de sneeuw gesmolten was,
maar in het meer dreven nog talloze ijsbergjes tot laat April. Vanwege de kou
kwam de migratie maar langzaam op gang en het duurde dagen voordat wij onze
eerste vleermuis vingen. Voor mij was dit echter een heel bijzonder moment,
omdat dit een soort is die ik nog nooit eerder heb gezien; de silver-haired
bat, een beeldschone zwarte vleermuis met een glanzend zilveren rug. Ook vingen
wij uiteindelijk een Big brown bat en een Red bat, beide soorten heb ik slechts
enkele keren eerder gezien. In totaal vingen wij gedurende April slechts een handvol vleermuizen, dus veel
vleermuis actie was er verder niet. Dit kwam voor mij echter wel goed uit, want
daardoor had ik ‘s nachts genoeg tijd om ook aan mijn thesis en publicatie te
werken. Natuurlijk wilde ik, ondanks mijn eigen werk en de weinige
vleermuisactiviteit, toch ook zoveel mogelijk tijd buiten in de bossen
doorbrengen. ‘s Nachts genoot ik van het gehuil van de coyotes in de verte en
het volgen van bevers en vreemde vogels zoals de American woodcock. De woodcock
is een nacht actieve vogel met een bijzonder uiterlijk. Hun ogen zitten zo ver
achter op hun hoofd dat zij 360 graden rond zich zien. Ondanks dat was het voor
mij altijd erg gemakkelijk om deze vogel te benaderen. De hele nacht, zolang de
maan schijnt, zit een mannetje op dezelfde plek om zijn territorium te
beschermen. Hij roept non stop om vrouwtjes te verleiden en doet regelmatig een
aantrekkelijke dans om de ultieme macho uit te hangen. Hij zit zo vast in zijn
routine dat hij geen oog heeft voor een vleermuisonderzoeker met een grote
camera. Er was ‘s nachts altijd wel wat te beleven in de bossen, of het nu
vechtende wasberen waren, of herten, sterrenregens, maansverduistering of het
zien van een oppossum. Vlak voor dat de zon opkwam kwamen de vogelonderzoekers
hun bed uit. Zij namen dan de netten over die wij voor de vleermuizen gebruikte
en zo stonden de vallen bijna 24 uur per dag open. Zo nu en dan bleven wij op
tot laat in de ochtend om te helpen met het vangen van vogels, misschien ter
compensatie van de weinige activiteit in de nachten.
Locatie: Kejimkujik, Nova Scotia
Periode: Mei
Doel: Assisteren in het lesgeven in vogelcursus
Eind April was het voor mij echter weer tijd om terug naar
Halifax te gaan. Gelukkig had ik in mijn tijd op Long Point goede vooruitgang
aan mijn thesis en publicatie gemaakt. Een week na terugkomst kreeg ik bericht
dat mijn onderzoek geaccepteerd was voor publicatie en kort daarna heb ik mijn
thesis ingeleverd voor examinatie. Daarna volgt een maand die vooral gebruikt
kan worden om te studeren en om de eind presentatie (de defense) voor te
bereiden. Ik had er echter voor gekozen om de eerste twee weken weer even wat
anders te doen. Ik was aangenomen om te helpen les te geven op een andere
universiteit, dit keer voor een vogel cursus. De eerste week hielp ik met
in-class activiteiten en de tweede week assisteerde ik tijdens veldwerk in
Kejimkujik National Park. Mijn taak was om de studenten van locatie naar locatie
te rijden zodat zij vogel-gerelateerd onderzoek konden uitvoeren. Tijdens de
cursus heb ik ook weer een American woodcock gevonden en heb ik veel geleerd
over de andere vogelsoorten in Nova Scotia. Mijn opgedane kennis van vogels in
Ontario kwam hier goed van pas. Terwijl de studenten in groepjes bij elkaar
sliepen in kleine huisjes, had ik mijn eigen ‘boat house’: een houten hut boven
aan een klif in het bos. Geen stromend water, toilet of electriciteit. ‘s Nachts
leek het een waar spookhuis, maar dat gaf het voor mij alleen maar meer sfeer.
Natuurlijk voelde ik mij juist helemaal in mijn element wanneer het donker werd.
Met een vleermuisdetector in mijn handen wandelde ik door de bossen en heb ik
ook hier enige vleermuisactiviteit ontdekt. Niet alleen kwam ik vleermuizen
tegen, maar 1 nacht hadden we het geluk uilen te spotten in de top van de bomen.
…and the flowers and the cats…
Locatie: Salmonier, Newfoundland
Periode: Juli tot Augustus
Doel: Vangen en taggen van moeder vleermuizen en hun pups
Eind juli was aan mijn tijd in Halifax een eind gekomen en bracht
mijn vliegtuig mij in enkele uren naar Newfoundland; tijd om weer een heleboel
vleermuizen te knuffelen. Hier zat ik een maand op Salmonier Nature Park, een
dierentuin/wilde dieren opvang centrum, om een nieuwe student in ons lab te
leren hoe vleermuizen te vangen. Het avontuur begon al direct bij aankomst met
het nieuws dat een van de lynxen in het park ontsnapt was. Op dag een, toen wij
onze nieuwe studie site aan het verkennen waren, kwamen wij de lynx al tegen,
maar deze dieren zijn vrij ongevaarlijk voor mensen. Ondanks dat was ik toch wel
wat meer op mijn hoede toen ik ‘s avonds in mijn eentje onder een vleermuis box
lag om honderden van mijn kleine vriendjes te zien uitvliegen. Hoe dan ook, de
lynx werd enkele dagen later gevangen, nadat hij een Canadeze gans en een paar
hazen had verorbert, en orde was weer hersteld in dit lokale dierenrijk. Mijn
eerste week hier was wat werk betreft vrij oneventvol; veel van de benodigde
middelen voor het vangen van vleermuizen waren nog niet in de post aangekomen en
daarom was er voor mij bijna geen werk te doen. Met al die vrije tijd hadden wij
in ieder geval genoeg tijd om toeristje te spelen. Een van de medewerkers van
het dierenpark nam ons mee naar de kust waar we een walvissen en puffin tour
gemaakt hebben. Niet alleen heb ik eindelijk de bijzondere puffin
(papegaaiduiker) gezien in duizendvoud, maar ook zwommen er drie bultrug
walvissen rond de boot. Aan het einde van de dag zaten we hoog aan een klif met
de zonsondergang achter ons en de oceaan met nog veel meer walvissen voor ons.
Enkele dagen na de tour hadden wij inmiddels alle benodigdheden
om onze missie te starten en vingen wij tientallen vleermuizen per avond, soms
zelfs meer dan wij in een nacht konden verwerken. Het doel van dit project is om
vleermuizen te voorzien van een microchip, waarna wij kunnen zien welke
vleermuizen bij elkaar slapen overdag en hoe lang moeders en pups bij elkaar
blijven. Ook hadden wij nacht cameras die wij in de slaapplaatsen van
vleermuizen monteerden, om sociaal gedrag te volgen. Inmiddels had de lynx weer
een andere manier gevonden om te ontsnappen en liepen wij weer enkele nachten
door de bossen rond, in de wetenschap dat er een lynx in de buurt loerden. Maar
net als de vorige keer was het beestje binnen enkele dagen weer gevangen en
moest het park wederom onderzoeken hoe de lynx (die in staat is om 9 meter ver
te springen) dit keer ontsnapt was.
Overdag op het park kreeg ik de gelegenheid om een baby eland te
knuffelen, de volwassen elanden te voeren of op mijn eigen initiatief beestjes
te bekijken in hun natuurlijke verblijven. Andere dagen spendeerden ik wandelend
door de bossen, op zoek naar mooie landschappen en vogels. Het provinciale icoon
van Newfoundland is mijn favoriete plants; de pitcher plant. Dit is een plant in
de vorm van een stulp, die actief insecten lokt en hen dan passief vangt en
verteerd. In de zomermaanden groeien zij prachtige donkerpaarse bloemen. De
avonden dat wij niet werkte koos ik er meestal voor om alsnog een kijkje bij de
vleermuizen te nemen. De meeste huizen in de directe omgeving zijn thuis voor
honderden vleermuizen en zo ook een oud, vervallen spookhuis langs de kant van
de weg.
Locatie: Salmonier, Newfoundland
Periode: Juli tot Augustus
Doel: Vangen en taggen van moeder vleermuizen en hun pups
Eind juli was aan mijn tijd in Halifax een eind gekomen en bracht
mijn vliegtuig mij in enkele uren naar Newfoundland; tijd om weer een heleboel
vleermuizen te knuffelen. Hier zat ik een maand op Salmonier Nature Park, een
dierentuin/wilde dieren opvang centrum, om een nieuwe student in ons lab te
leren hoe vleermuizen te vangen. Het avontuur begon al direct bij aankomst met
het nieuws dat een van de lynxen in het park ontsnapt was. Op dag een, toen wij
onze nieuwe studie site aan het verkennen waren, kwamen wij de lynx al tegen,
maar deze dieren zijn vrij ongevaarlijk voor mensen. Ondanks dat was ik toch wel
wat meer op mijn hoede toen ik ‘s avonds in mijn eentje onder een vleermuis box
lag om honderden van mijn kleine vriendjes te zien uitvliegen. Hoe dan ook, de
lynx werd enkele dagen later gevangen, nadat hij een Canadeze gans en een paar
hazen had verorbert, en orde was weer hersteld in dit lokale dierenrijk. Mijn
eerste week hier was wat werk betreft vrij oneventvol; veel van de benodigde
middelen voor het vangen van vleermuizen waren nog niet in de post aangekomen en
daarom was er voor mij bijna geen werk te doen. Met al die vrije tijd hadden wij
in ieder geval genoeg tijd om toeristje te spelen. Een van de medewerkers van
het dierenpark nam ons mee naar de kust waar we een walvissen en puffin tour
gemaakt hebben. Niet alleen heb ik eindelijk de bijzondere puffin
(papegaaiduiker) gezien in duizendvoud, maar ook zwommen er drie bultrug
walvissen rond de boot. Aan het einde van de dag zaten we hoog aan een klif met
de zonsondergang achter ons en de oceaan met nog veel meer walvissen voor ons.
Enkele dagen na de tour hadden wij inmiddels alle benodigdheden
om onze missie te starten en vingen wij tientallen vleermuizen per avond, soms
zelfs meer dan wij in een nacht konden verwerken. Het doel van dit project is om
vleermuizen te voorzien van een microchip, waarna wij kunnen zien welke
vleermuizen bij elkaar slapen overdag en hoe lang moeders en pups bij elkaar
blijven. Ook hadden wij nacht cameras die wij in de slaapplaatsen van
vleermuizen monteerden, om sociaal gedrag te volgen. Inmiddels had de lynx weer
een andere manier gevonden om te ontsnappen en liepen wij weer enkele nachten
door de bossen rond, in de wetenschap dat er een lynx in de buurt loerden. Maar
net als de vorige keer was het beestje binnen enkele dagen weer gevangen en
moest het park wederom onderzoeken hoe de lynx (die in staat is om 9 meter ver
te springen) dit keer ontsnapt was.
Overdag op het park kreeg ik de gelegenheid om een baby eland te
knuffelen, de volwassen elanden te voeren of op mijn eigen initiatief beestjes
te bekijken in hun natuurlijke verblijven. Andere dagen spendeerden ik wandelend
door de bossen, op zoek naar mooie landschappen en vogels. Het provinciale icoon
van Newfoundland is mijn favoriete plants; de pitcher plant. Dit is een plant in
de vorm van een stulp, die actief insecten lokt en hen dan passief vangt en
verteerd. In de zomermaanden groeien zij prachtige donkerpaarse bloemen. De
avonden dat wij niet werkte koos ik er meestal voor om alsnog een kijkje bij de
vleermuizen te nemen. De meeste huizen in de directe omgeving zijn thuis voor
honderden vleermuizen en zo ook een oud, vervallen spookhuis langs de kant van
de weg.
…and the moon up above…
Locatie: Bruce Peninsula, Ontario
Periode: Augustus tot Oktober
Doel: Vangen van migrerende vleermuizen
Je weet dat je een echte nachtbraker ben wanneer je je meer
bewust bent van de maan-fase dan de dag van de week. Voor mijn werk op de Bruce
Peninsula in Ontario ben ik het dagritme helemaal vreemd. Mijn werk hier begon
redelijk normaal: overdag speurde ik de bossen rond met een antenne en radio
ontvanger op zoek naar eerder gevangen vleermuizen die voorzien zijn van een
radio transmitter. De meeste vleermuizen wonen in bomen (sommige in oude schuren
of huizen) en ik mag regelmatig een boom beklimmen om te inspecteren waar de
vleermuis precies is. In de avond, van zonsondergang tot 2 uur ‘s nachts, hebben
wij de netten open om vleermuizen te vangen. Binnen een week hadden wij al 7
soorten gevangen; vier kleine soorten die hier het hele jaar door zijn en in de
winter in de grotten winterslapen, en drie grotere soorten die in de herfst
terug naar het zuiden migreren om daar te overwinteren. De Bruce Peninsula is
een van Canada’s Nationale Parken en, hoewel relatief klein, het is een prachtig
natuurgebied aan het gigantische Lake Huron. Het meer is zo groot dat je met
geen mogelijkheid de overkant kan zien, en elke keer weer verwacht ik getij
verschil, omdat het net zo goed een zee of oceaan zou kunnen zijn. Het water is
azuur blauw en groen en super helder, het is dan ook een van Canada’s beste
duiklocaties. De kustlijn is ruig, met bijzondere rotsformaties. En de wildlife
is veelvuldig. Overdag wemelt het van de slangen, van ongevaarlijke garter
snakes en water snakes, tot giftige ratelslangen. Tijdens ons nachtwerk worden
we vaak gevolgd door wasberen en wezels en horen we coyotes huilen in de verte.
Sommige avonden vliegen de vleermuizen in grote getalen in ons net, maar andere
nachten is het stil. Een bijzondere ‘bijvangst’ in onze netten zijn de
vliegende eekhoorns; nachtactieve eekhoorns met een vlies tussen hun vier
poten, waardoor zij extra langen sprongen van boom naar boom kunnen maken.
Ondanks dat zij ‘vliegende’ eekhoorn heten is het niet een echte vlucht, maar
glijden zij op de wind langzamer(er) naar de grond. Voor de eekhoorns hebben we
wel dikkere handschoenen nodig dan voor de vleermuizen, want een knaagdier beet
is een sterke beet, maar hun schattigheid compenseert de pijn.
De vleermuizen zijn natuurlijk ook super schattig en zo divers in
uiterlijk. Behalve de kleine bruine vleermuisjes (little brown bat en northern
long-eared bat), die ik gewend ben te vangen, vangen we nog kleinere
vleermuisjes met zwartje maskertjes (eastern small-footed bat), grote bruine
vleermuizen (big brown bat), zwarte vleermuizen met een zilveren rug
(silver-haired bat), nog grotere vleermuizen met prachtige grijze tinten en
lichtbruine oren (hoary bat) en de bijzondere gekleurde rode vleermuizen (red
bat). Nu de herfst goed van gang is zullen de kleine bruintjes langzaamaan
verdwijnen om in winterslaap te gaan, maar de grotere, migrerende vleermuizen
zullen in golven blijven komen. Vanaf nu zullen we helemaal niet meer overdag
werken en alleen ‘s nachts, dus voor de komende twee maanden zal ik alleen maar
donker zien. Het is een interessante manier van leven. Slechts heel weinig
mensen kunnen de kans nemen om de hele nacht buiten te zijn. Niet alle nachten
zijn druk met vleermuizen, dus het merendeel van de tijd zit ik onder de
sterrenhemel te genieten van de pracht van het heelal. Het Nationale Park is een
zogenaamde ‘dark-sky reserve’,dit betekent dat lichtvervuiling praktisch niet
aanwezig is en ik heb dan ook nog nooit zulke indrukwekkende sterrenhemels
gezien. Ik ben echter niet de enige die wakker is in het bos. Het geluid van
dieren is constant te horen in de vorm van geritsel van de bladeren. Meestal
blijven deze dieren buiten ons zicht dus blijft het een mysterie wie er vanuit
het donker naar ons loert. Maar gevaarlijk zijn de dieren hier niet echt. De
grote beesten, zoals beren, zijn bang voor mensen. En de ratelslangen, die je
alleen overdag tegenkomt, laten met hun geratel duidelijk weten dat zij er zijn.
Deze avonturen zijn ‘to-be-continued’, dus ook ik ben benieuwd hoe dit avontuur
verder zal verlopen.
…and a thing called love…
Locatie: Nova Scotia, Canada
Periode: Mei tot Juni
Doel: Afstuderen en rondreizen met paps en mams
In Juni begonnen de voorbereidingen voor mijn defense. Nog leuker
was echter dat, een paar dagen voor mijn defense, pap en mam in Canada
arriveerden. Het eerste weekend heb ik hen Halifax en omgeving laten zien, de
stad die al twee jaar mijn thuis is, maar natuurlijk moest ik ook wat tijd
besteden aan het oefenen van mijn presentatie. Op een maandag was het zover en
stond ik vooraan de zaal om aan medestudenten, ouders, vrienden en professoren
mijn werk van de afgelopen twee jaar te presenteren. Na de presentatie was het
tijd voor de echte examinatie, waar een panel van professoren gedurende bijna
twee uur lang kritische vragen over mijn onderzoek stellen. Het geheel ging mij
goed af en was zelfs erg leuk (totaal niet zoals de vele horror verhalen die ik
gehoord heb van andere studenten). De dagen erna waren vol met sociale
gelegenheden; met pap en mam eten bij mijn professor en collegas, eten bij Holly
en vrienden, uit eten in een chique restaurant met mijn beste vrienden in
Halifax. Na iedereen gedag gezegd te hebben begon dan eindelijk de echte
vakantie voor pap, mam en ik; de rondreis door het prachtige Nova Scotia zowel
langs voor mij bekende lokaties alswel nieuwe plekjes. In de eerste dagen van
hun aankomst hadden wij al Peggy’s Cove, met de icoonische vuurtoren, en het
schattige Lunenburg bezocht, maar nu reden wij verder door naar Kejimkujik
National Park. Hier zijn wij meerdere dagen verbleven om de paden in het park te
bewandelen en een volle dag met een cano door de riviertjes en meren te
peddelen, waarbij wij geluncht hebben op ons eigen prive eilandje, dat thuis was
voor velen kikkers en schildpadden. We hebben een dagje besteed om het dorpje
Digby en het nabijgelegen Long Island te bezoeken, waar de bijzondere balancing
rock te vinden is. Later reden wij via de noordoost kust omhoog door Wolfville,
waar een grote kolonie chimney swifts woont, naar Grand Pre om de modder vlaktes
en het hoogste getijden verschil in de wereld te aanschouwen. Daarna reden wij
naar Earltown en Tatamagouche, de regio waar ik mijn eerste zomer veldwerk
gedaan heb. Wij hebben prachtige wandelingen door de bossen gemaakt, pannekoeken
gegeten bij de Sugar Moon Farm en overnacht in een wagon van de bijzondere
Train Station Inn. Na ons verblijf in de trein reden wij naar de Cape Breton
Highlands om te velen watervallen en elanden te aanschouwen. Nog geen minuut in
het park rende het eerste eland al over de weg. Een later diezelfde dag zagen
wij tijdens een wandeling een moeder met kalf en verderop een groot mannetje.
Ook de tweede dag , ondanks de storm en mist, zagen wij moeder elanden met
kalven. Een trip naar Cape Breton is niet compleet zonder de nodige cultuur en
hier hoeft nooit ver naar gezocht worden. Voor lunch stopten wij bij de Gaelic
Collega en een Celtic centre voor eten en muzikaal vermaak op viool en
doedelzakken. Ook bezochten wij de Fortress of Louisbourg, waar ik al opgewacht
werd door de vriendelijke mensen die mij daar met veldwerk enorm geholpen
hebben. Wij werden getrakteerd op een nachtelijke tour door de fortress en een
heerlijk avondmaal van kreeft. Na de velen avonturen in Cape Breton reden wij
weer zuidwaards richting Halifax, maar niet voordat we het ouderwetse Sherbrook
Village hadden bezocht. In het dorp hebben wij een familie foto laten maken met
een ouderwets Ambrotype fototoestel, so eentje die je alleen maar in films
ziet. De belichting duurde zo’n 18 seconden, dus je kunt je voorstellen hoe
moeilijk het is om stil te zitten voor de foto. Die avond kregen wij de tip dat
er veel beren in de omgeving waren, dus wij gingen natuurlijk direct op
beren’jacht’. Hoewel wij geen beren gevonden hebben zagen wij wel gigantisch
veel stekelvarkens, een stuk kleiner dan beren, maar niet minder schattig. De
volgende dag reden wij terug naar Halifax voor een laatste barbeque maaltijd
met mijn vrienden, voordat pap en mam weer op het vliegtuig terug naar
Nederland moesten stappen. Hun bezoek was natuurlijk veel te kort, maar in die
korte tijd hebben wij geweldige beesten gezien en dingen gedaan.
Na hun vertrek was ook mijn tijd in Halifax aangebroken en moest
ik afscheid nemen van mijn velen goede vrienden in Halifax. Zij hadden voor mij
een prachtige video gemaakt die de avonturen en vriendschappen in Canada perfect
samenvatten. Ik ben zo’n mazzelaar dat ik mijn dromen kan realiseren in Canada
met zoveel liefde van familie en vrienden om mij heen.
“Don’t be sad that it’s over, be happy that it happened!”
