Het eendje en de reiger
`t was een zonnige lentedag in Friesland. De kabbelende watertjes bruisde van het leven terwijl de roze lelies hun best deden om zoveel mogelijk op te vallen. Visjes zwommen sierlijk tussen de waterplanten door, waterhoentjes waren druk op zoek naar takjes voor hun nest en het gekwaak van honderden kikkers was van verre te horen.
Mevrouw eend was ook volop aan het genieten van deze warme dag. Nog niet zo lang geleden was zij moeder geworden van een vijfling en deze volgde haar elke stap. Eén van haar kuikens, Dokus, vond het geweldig om langs de kant te zwemmen en alle kikkers te zien wegspringen. Zelf zou hij graag ook een kikker geweest zijn zodat hij alle acrobatisch kunstjes kon uithalen die zijn groene vriendjes ook maakten. |
|
Ja, het was een heerlijke dag totdat een donkere wolk zich voor de zon schoof. Mevrouw eend keek naar de dreigende lucht toen zij in haar ooghoek een sinister wezen langs de waterkant zag sluipen.
Het was meneer reiger! Zij vond hem maar een eng creatuur en wilde liever niets met dit soort lui te maken hebben, want waar meneer reiger was vond je ellende, dood en verderf.
Meneer reiger tuurde de waterkant af op zoek naar lekkere dikke kikkers om zijn maag mee te vullen, maar op dat moment had hij nog niet kunnen weten dat zijn vangst van de dag veel fortuinlijker zou worden. Hij merkte mevrouw eend met haar kroos op en dit zette hem aan het denken: "Ik ben een reiger. Reigers lusten wel een stukje vlees. Die bruine bolletjes hebben veel vlees aan hun botten." Natuurlijk is een logisch gevolg dat meneer reiger erg geinteresseerd raakte in die bruine bolletjes die in hun vrolijke spel vaak even uit het zicht van mevrouw eend verdwenen.
Terwijl mevrouw eend vrolijk en zorgeloos op het midden van de plas dreef vond ze het tijd om weer even koppen te tellen. Eén, twee, drie, vier, vi.....???!!!
"Waar is Dokus?!" Riep mevrouw eend uit!
Tot haar schrik zag ze dat haar kleine Dokus richting de kant zwom. Meneer reiger had hem vanaf de kant toegefluisterd dat hij een plekje wist waar Dokus net zo kon zijn als zijn kikker vriendjes. Dokus wist niet wat hij hoorde en zwom gelijk naar zijn ´vriend´ meneer reiger toe.
Hij was nog geen lelieblad verwijdert van meneer reiger toen hij zijn moeder luidkeels hoorde kwaken: "Dokus kom terug!!"
Dokus draaide zich om, maar het was al te laat. Meneer reiger strekte zijn nek uit, opende zijn snavel en SLOK!!!
Het was meneer reiger! Zij vond hem maar een eng creatuur en wilde liever niets met dit soort lui te maken hebben, want waar meneer reiger was vond je ellende, dood en verderf.
Meneer reiger tuurde de waterkant af op zoek naar lekkere dikke kikkers om zijn maag mee te vullen, maar op dat moment had hij nog niet kunnen weten dat zijn vangst van de dag veel fortuinlijker zou worden. Hij merkte mevrouw eend met haar kroos op en dit zette hem aan het denken: "Ik ben een reiger. Reigers lusten wel een stukje vlees. Die bruine bolletjes hebben veel vlees aan hun botten." Natuurlijk is een logisch gevolg dat meneer reiger erg geinteresseerd raakte in die bruine bolletjes die in hun vrolijke spel vaak even uit het zicht van mevrouw eend verdwenen.
Terwijl mevrouw eend vrolijk en zorgeloos op het midden van de plas dreef vond ze het tijd om weer even koppen te tellen. Eén, twee, drie, vier, vi.....???!!!
"Waar is Dokus?!" Riep mevrouw eend uit!
Tot haar schrik zag ze dat haar kleine Dokus richting de kant zwom. Meneer reiger had hem vanaf de kant toegefluisterd dat hij een plekje wist waar Dokus net zo kon zijn als zijn kikker vriendjes. Dokus wist niet wat hij hoorde en zwom gelijk naar zijn ´vriend´ meneer reiger toe.
Hij was nog geen lelieblad verwijdert van meneer reiger toen hij zijn moeder luidkeels hoorde kwaken: "Dokus kom terug!!"
Dokus draaide zich om, maar het was al te laat. Meneer reiger strekte zijn nek uit, opende zijn snavel en SLOK!!!
|
Volledig machteloos keek mevrouw eend toe hoe haar kleine Dokus met één hap in de snavel van meneer reiger verdween. Vier kleine gele bolletjes en een gebroken moederhart bleven achter.
"Zo Dokus", zei meneer reiger tegen zichzelf, "nu ben je voor eeuwig bij je kikkervriendjes in mijn maag!". Hij grijnsde, spreidde zijn vleugels en vloog weg... Het leven voor een jonge eend is gevaarlijk. Veel eendjes halen hun tweede levensweek niet. Het lijkt misschien of wij als mensen niets te maken hebben met dit kwetsbare leventje, maar ook mensenkinderen zijn erg kwetsbaar en laten zich vaak overhalen door kwaadwillende volwassenen om met hen mee te gaan, zelfs als moeders in de buurt is. Eén kort onoplettend ogenblik van moedereend is alles wat de reiger nodig heeft om een gevulde maag te krijgen en een moeder in tranen achter te laten... The End |
