Le Quattro Stagioni dei Pipistrelli II
18 April 2014
Vandaag, twee jaar geleden, zette ik voor het eerst voet op Canadeze grond. Hier is een foto slideshow ter ere van het afgelopen jaar.
Vandaag, twee jaar geleden, zette ik voor het eerst voet op Canadeze grond. Hier is een foto slideshow ter ere van het afgelopen jaar.
Knuffels van Jordi
(Fox) In the snow
3 April 2014
Het einde van mijn thesis
is in zicht en ik ben alweer bijna twee jaar in Canada. Maar voordat het zover is zijn er nog enkele avonturen om over te vertellen en avonturen die nog gaan komen. Deze winter heb ik meer sneeuw gezien dan ooit tevoren. Slechts enkele weken geleden zag ik Halifax weer zonder witte laag, maar kort daarna viel er alweer een nieuw pak en zelfs nu, in begin April, ligt er nog sneeuw op de straten. Het is lastig om veldwerk plannen te maken, en meestal moet ik deze dan ook dezelfde ochtend nog afzeggen omdat er teveel sneeuw of ijsel is. Gelukkig
weten we altijd wel een dagje te vinden waarop we het veilig genoeg achten om er op uit te gaan. Zo begon enige tijd geleden mijn laatste trip naar Fortress of Louisbourg. Na 6 uur rijden kwamen we bij het Fort aan en vonden deze wederom bedekt in een dikke laag sneeuw. Wij deden gauw ons werk (vervangen van batterijen en downloaden van akoestische data) en mochten daarna op eigen houtje het fort verkennen. De sneeuwuil, waar wij zoveel over gehoord hadden, hing nog steeds ergens rond, dus wij hielden onze ogen stijf open om een glimps van dit prachtige dier op te vangen. Maar een sneeuwuil is wit, zoals de sneeuw waarin
het leeft, dus niet gemakkelijk te vinden. Wij zagen iets bewegen op een van de muren rond het fort en liepen voorzichtig dichterbij. Het was niet wit, maar het was wel een dier, wat zagen wij hier? Wij kwamen nog iets dichterbij en konden de rode vacht en puntige oren van het beestje nu duidelijk zien. Hij had ons ook gezien. Wij slopen nog wat dichterbij, maar dit werd het beestje iets te ongemakkelijk. Hij sprong van de muur in de sneeuw in de slotgracht en verdween uit ons zicht. Echter, de sneeuw verraad alles en wij konden zijn voetsporen zonder moeite volgen. Al gauw vonden we hem zonnebadend op een andere muur liggen. Wederom had hij ons ook opgemerkt en besloot dat het weer tijd was om er vandoor te gaan. Hij rende een poort door en kwam bij de kanonnen. Hier lukte het mij eindelijk om een aardige foto van het beestje te maken. De vos in de sneeuw.
Het einde van mijn thesis
is in zicht en ik ben alweer bijna twee jaar in Canada. Maar voordat het zover is zijn er nog enkele avonturen om over te vertellen en avonturen die nog gaan komen. Deze winter heb ik meer sneeuw gezien dan ooit tevoren. Slechts enkele weken geleden zag ik Halifax weer zonder witte laag, maar kort daarna viel er alweer een nieuw pak en zelfs nu, in begin April, ligt er nog sneeuw op de straten. Het is lastig om veldwerk plannen te maken, en meestal moet ik deze dan ook dezelfde ochtend nog afzeggen omdat er teveel sneeuw of ijsel is. Gelukkig
weten we altijd wel een dagje te vinden waarop we het veilig genoeg achten om er op uit te gaan. Zo begon enige tijd geleden mijn laatste trip naar Fortress of Louisbourg. Na 6 uur rijden kwamen we bij het Fort aan en vonden deze wederom bedekt in een dikke laag sneeuw. Wij deden gauw ons werk (vervangen van batterijen en downloaden van akoestische data) en mochten daarna op eigen houtje het fort verkennen. De sneeuwuil, waar wij zoveel over gehoord hadden, hing nog steeds ergens rond, dus wij hielden onze ogen stijf open om een glimps van dit prachtige dier op te vangen. Maar een sneeuwuil is wit, zoals de sneeuw waarin
het leeft, dus niet gemakkelijk te vinden. Wij zagen iets bewegen op een van de muren rond het fort en liepen voorzichtig dichterbij. Het was niet wit, maar het was wel een dier, wat zagen wij hier? Wij kwamen nog iets dichterbij en konden de rode vacht en puntige oren van het beestje nu duidelijk zien. Hij had ons ook gezien. Wij slopen nog wat dichterbij, maar dit werd het beestje iets te ongemakkelijk. Hij sprong van de muur in de sneeuw in de slotgracht en verdween uit ons zicht. Echter, de sneeuw verraad alles en wij konden zijn voetsporen zonder moeite volgen. Al gauw vonden we hem zonnebadend op een andere muur liggen. Wederom had hij ons ook opgemerkt en besloot dat het weer tijd was om er vandoor te gaan. Hij rende een poort door en kwam bij de kanonnen. Hier lukte het mij eindelijk om een aardige foto van het beestje te maken. De vos in de sneeuw.
De vos wandelde op zijn gemak tussen de kanonnen door en kroop in een van de gaten in de muur waar een kanon door stak. Wij dachten dat wij nu mooi dichterbij konden komen, want de vos kon geen kant op en zou natuurlijk nooit van de muur afspringen. Echter, tegen de tijd dat wij bij het gat aankwamen was de vos verdwenen. Ik keek door het gat, over de muur naar beneden en zag dat er een flinke sneeuw hoop onderaan de muur lag; de vos wist precies waar hij kon ontsnappen. Dom van ons om te denken dat wij een vos te slim af konden zijn.
Ons Cape Breton avontuur was hiermee nog niet ten einde. De volgende dag hadden wij een vergadering met grot enthousiastelingen. Zij hadden een reeds ontdekte grot verder verkent en een nieuwe kamer ontdekt met vleermuizen erin. Na de vergadering reden wij de bossen in en liepen vanaf daar verder door de bossen met sneeuwschoenen aan.
Ons Cape Breton avontuur was hiermee nog niet ten einde. De volgende dag hadden wij een vergadering met grot enthousiastelingen. Zij hadden een reeds ontdekte grot verder verkent en een nieuwe kamer ontdekt met vleermuizen erin. Na de vergadering reden wij de bossen in en liepen vanaf daar verder door de bossen met sneeuwschoenen aan.
Gewapend met een bat detector en de nodige zware accus begon onze tocht door de sneeuw. Het eerste stuk was een officieel pad, zoals op de foto te zien is, maar al gauw eindigde het pad en gingen wij de wildernis in. Het was al vrij laat in de middag, dus zonsondergang duurde niet lang meer. Ons gidsen, er waren drie, hadden echter allemaal een ander idee van waar de grot nu eigenlijk was, dus we werden van hot naar her gestuurd en hadden al gauw door dat niemand precies wist waar wij waren. De bossen waren ruig met veel omgevallen bomen, steile hellingen en diepe kuilen. Hoe dieper wij de bossen in gingen hoe dieper en veelvuldiger de kuilen werden. Dit was echter een goed teken, want deze depressies in het landschap geven aan dat er zich holtes onder ons bevinden, een van die holtes moest onze grot zijn. De zon ging onder op het moment dat onze gidsen eindelijk eensgezind waren en alle drie dezelfde richting op wilden. Al gauw kwamen wij bij de grot aan. Echter, wij wilden de bat detector niet voor de grote ingang hebben, maar liever bij een andere opening, recht boven de kamer waar zij in winterslaap zijn. Daarvoor moesten wij nog een laatste klif beklimmen in de sneeuw om boven de grot uit te komen en een gat in de grond te vinden. Dit gat is een sky light van een van de grot kamers en hopelijk komen hier in de lente de meeste vleermuizen uit. De missie was geslaagd, maar nu moesten wij nog een weg uit de bossen vinden in het pikkedonker. Gelukkig hebben grot enthousiastelingen en vleermuisonderzoekers altijd genoeg zaklampen bij zich. De sneeuw maakte het ons ook makkelijk om de weg terug te vinden, omdat wij simpelweg onze eigen sporen terug konden lopen. Het was al laat toen wij bij de auto aankwamen en nog 6 uur moesten rijden om terug naar Halifax te komen, maar de avonturen waren het waard.
Het weekend daarna was het tijd om nog meer in de sneeuw te spelen. Shauna had een langlauf (Cross country ski, in het Engels) trip georganiseerd. Voor twee dagen hebben we door de bossen geski'ed met een overnachting in een gezellig hostel. Voor mij was dit de eerse keer op skis en we begonnen niet met een beginners parcour. De eerste dag gingen we de bossen in direct bij het hostel, waar de paden niet onderhouden worden en stijl omhoog en naar beneden klimmen. In het begin was dit erg zwaar en moeilijk en zag ik niet hoe deze manier van transporteren efficienter was dan simpelweg wandelen. Na enige tijd kreeg ik het echter onder de knie en kon ik heuvels beklimmen zonder terug naar beneden te glijden. Tijdens onze eerste pauze kwam ik er ook pas achter dat de sneeuw zo diep was als mijn heupen en hierdoorheen wandelen totaal niet te doen is. Na een lange dag langlaufen kwamen we terug bij het hostel waar wij allen een groot feestmaal aten. De volgende dag was een stuk tammer, vlakker terrein en paden die onderhouden worden. In de laatste maand heb ik voor de eerste keer gelanglauft, gesnowboard, mijn eerste hockey wedstrijd gezien en nog veel meer dingen voor de eerst keer gedaan. Mensen hier zeggen dat ik al een echte Canadees word, en dat hoor ik maar al te graag.
Toch houd ik ook wel vast aan enkele typisch Nederlandse dingen. Ik zou toch niet zonder speculaas of hagelslag kunnen. Maar wie zegt dat verschillende culturen niet samen op een bord kunnen? Hier mijn favoriete maal: Canadeze pannekoeken, met maple syrup en hagelslag.
Toch houd ik ook wel vast aan enkele typisch Nederlandse dingen. Ik zou toch niet zonder speculaas of hagelslag kunnen. Maar wie zegt dat verschillende culturen niet samen op een bord kunnen? Hier mijn favoriete maal: Canadeze pannekoeken, met maple syrup en hagelslag.
En toen was het eind Maart; de sneeuw begon te smelten en de grijze kleur van de straten en het gele van verstikt gras kwam weer tevoorschijn. Niet voor lang, enkele dagen later kwam er weer een prachtige sneeuwstorm over ons heen. Ik kan er zelf geen genoeg van krijgen, de winter mag van mij nog lang doorgaan, maar de meeste Canadezen zijn het nu wel zat. Terwijl de supermarkten en universiteiten hun deuren sluiten en de meeste Canadezen hun huis niet willen verlaten, trek ik er op uit om foto's te maken of te genieten van de lege gangen op school. Ik heb gelukkig een sleutel, dus ik kan altijd mijn universiteit in, zelfs als deze officieel gesloten is. Ik heb die dag zonder afleiding hard aan mijn manuscripten kunnen werken. Toen ik aan het einde van de dag school probeerde te verlaten bleek dat dit niet zomaar overal mogelijk was. De combinatie van sneeuw en wind had zulke hoge sneeuwbanken gemaakt dat sommige deuren met geen mogelijkheid meer te openen waren. Gelukkig zijn er zat deuren in mijn gebouw, dus ik had snel een uitweg gevonden en trotseerden wederom de sneeuw en wind voor een uur.
Al lijkt het alsof we hier een eeuwige winter hebben, toch zal het niet lang duren voordat het opwarmt, alle sneeuw smelt en de eerste vleermuizen hun grotten gaan verlaten. Daarom was het voor ons hoog tijd om te onderzoeken hoe het met de vleermuispopulaties in Nova Scotia staat. Gisteren waren we op pad om 4 grotten en mijnen te bezoeken, maar deze betreden was niet zo makkelijk als vorig jaar. De strenge winter, het dikke pakke sneeuw en aanhoudende kou creeerden een interessante situatie. Allereerst is het natuurlijk lastiger om de bossen in de sneeuw te doorwandelen om bij de grotten te komen. Maar het ware obstakel was bij de ingangen van de grotten. Onze eerste locatie, de goudmijn, heeft de hele winter prachtige ijs sculpturen in de ingang groeien. Deze winter waren de sculpturen echter groter dan ooit tevoren. Ze waren zelfs zo groot, dat ze tezamen meerdere muren van ijs gevormd hadden. Over de stalagmieten en onder de stalagtieten kruipen was niet altijd een mogelijkheid wanneer de twee een brede ijskolom vormden die vergroeid was met de ijskolommen er naast. Voorzichtig enkele zuilen breken om een 'groot' genoeg gat te creeeren om doorheen te kruipen was de enige manier om de mijn te betreden. Ook de grotten waren niet gemakkelijk binnen te komen. Herbevroren sneeuw vormden een glijbaan van ijs dat de reeds smalle openingen in de grond nog smaller maakte. Bovendien was het spekglad, dus erg lastig om je langzaam naar beneden te laten zakken. Ik heb mijzelf nooit eerder door zulke kleine openingen in de aarde moeten laten zakken, maar de wereld die je daaronder vindt is de moeite dubbel en dwars waard.
Een van de grotten was van begin tot eind bezaaid met heup hoge ijs stalagmieten (niet zoals de ijs muren in de goud mijn; links). In de delen waar het plafond lager was hingen ook smalle ijs stalagmieten. Het was een wonderlijke wereld waar elk hoekje van de grot een totaal andere configuratie van ijs sculpturen verborg.
In een tweede grot, waar we ons recht de grond in moesten laten zakken, vonden we echter helemaal geen ijs. Deze grot werd echter bewoond door andere vreemde dingen. Buitenaardse, witte fluf bollen groeiden verspreid door de grot. Meestal daar waar een overblijfsel van stekelvarken poep (stekelvarkens leven soms in grotten) op de grond lag groeide zo'n witte bal. Sommige van deze bollen leken op witte suikersprinnen, maar andere waren zwart en zagen er nog buitenaardser uit. Grotten hebben een perfect, constant klimaat voor velen bijzondere schimmels. Elke keer dat ik een grot in gegaan ben vond ik soorten die ik nooit ergens anders heb gezien. Het zou zomaar een echte buitenaardse wereld kunnen zijn, zoals het daar in het pikkedonker, uit het zicht van de mensheid, groeit.
In een tweede grot, waar we ons recht de grond in moesten laten zakken, vonden we echter helemaal geen ijs. Deze grot werd echter bewoond door andere vreemde dingen. Buitenaardse, witte fluf bollen groeiden verspreid door de grot. Meestal daar waar een overblijfsel van stekelvarken poep (stekelvarkens leven soms in grotten) op de grond lag groeide zo'n witte bal. Sommige van deze bollen leken op witte suikersprinnen, maar andere waren zwart en zagen er nog buitenaardser uit. Grotten hebben een perfect, constant klimaat voor velen bijzondere schimmels. Elke keer dat ik een grot in gegaan ben vond ik soorten die ik nooit ergens anders heb gezien. Het zou zomaar een echte buitenaardse wereld kunnen zijn, zoals het daar in het pikkedonker, uit het zicht van de mensheid, groeit.
Maar, dat is natuurlijk niet waar wij voor kwamen, wij kwamen hier voor de vleermuizen. Dus hoe gaat het nu met hen, een jaar nadat white nose syndrome meer dan 90% heeft gedood? Het korte antwoord is: dramatisch slecht. Onze mijn telde nog maar 1 vleermuis en een andere grot was compleet verlaten. De grootste grot, die twee jaar geleden nog 16,000 vleermuizen telde, had vorig jaar nog maar 1400 vleermuizen en nu nog maar 350... Er was een tijd waar het ruim 5 uur duurde om al deze vleermuizen te tellen, maar nu waren we binnen anderhalf uur weer buiten. Vorig jaar vonden we bijna duizend dode vleermuizen in de ingang van de grot en zagen we verschillende nog levende individuen door de sneeuw rond de ingang kruipen, maar nu zijn er simpelweg niet genoeg vleermuizen meer om dit soort verschrikkingen waar te nemen. De vleermuis op de foto (rechts) ziet er echter gezond uit en verschillende andere zagen er ook schimmelvrij uit, misschien dat sommige individuen immuun zijn, maar misschien ik dat slechts wishful thinking.
Behalve de 350 nog levende vleermuizen vonden we toch ook nog een hoop die het niet gered hebben. Verschrompelde mummies met lange, dunnen arm botjes hingen hier en daar aan het plafond; een duister aanzicht in deze duistere wereld (klik op de foto als je deze groot wilt zien).
Behalve de 350 nog levende vleermuizen vonden we toch ook nog een hoop die het niet gered hebben. Verschrompelde mummies met lange, dunnen arm botjes hingen hier en daar aan het plafond; een duister aanzicht in deze duistere wereld (klik op de foto als je deze groot wilt zien).
Al geniet ik zoveel van de aanhoudende winter, voor de overlevende vleermuizen hoop ik dat de warme lente gauw aanbreekt. Ook voor mijzelf eigenlijk, want ik ben last-minute door een onderzoeker in Ontario gevraagd of ik kan helpen met haar onderzoek naar migrating bats. Op deze plek trekken elke lente en elke herfst duizenden vogels en vleermuizen langs, op weg naar hun zomer- of wintergebied. Ik kan het mij kwa tijd gelukkig veroorloven, dus zondag vlieg ik naar Ontario om een maand lang elke nacht te werken en overdag te slapen. Zo zie je maar, een nieuw avontuur kan zich elk moment presenteren. Als je jezelf maar flexibel genoeg opsteld dan weet je nooit waar je volgende week terecht kan komen.
Knuffels,
Jordi
English summary: In the last little while I've been chasing foxes through the snow at Fortress of Louisbourg, snowshoeiing through the forest at night, gone cross-country skiing and explored ice caves in Nova Scotia. While I'm finishing up my thesis I'll be doing a month of trapping bats on their migratory route in Ontario. Adventure is around every corner here.
Knuffels,
Jordi
English summary: In the last little while I've been chasing foxes through the snow at Fortress of Louisbourg, snowshoeiing through the forest at night, gone cross-country skiing and explored ice caves in Nova Scotia. While I'm finishing up my thesis I'll be doing a month of trapping bats on their migratory route in Ontario. Adventure is around every corner here.
