"Gollum, gollum"
19 december 2012
Winter is begonnen. Hoewel het nog te warm is voor een zacht wit deken zijn de eerste sneeuwvlokken al uit de hemel gevallen. Hier in Halifax is het vooral nat, maar meer landinwaards in de provincie weten ijs en sneeuw zich iets beter te handhaven. Met de lage temperaturen net onder het vriespunt hebben alle vleermuizen zich teruggetrokken tot diep in de vele grotten en mijnen die Nova Scotia rijk is. De meeste grotten zijn voor mensen onbegaanbaar of zelfs nog niet ontdekt, maar een handvol van deze vleermuis hibernacula (de winterslaap plaats) weten wij maar al te goed te vinden. Het was dan ook tijd voor onze eerste vleermuistelling van het jaar en daar hadden we een volle week voor uit getrokken.
Met een team van vier reden we die week de provincie door, op weg naar natuurlijke grotten en verlaten goudmijnen. Als veiligheidsmaatregel gaan wij altijd met drie mensen de grot/mijn in en blijft de vierde persoon buiten in het geval dat er iets in de grot gebeurd en hulp gehaald moet worden. We kwamen bij de eerste grot aan en ik wist nog niet wat mij te wachten stond. Wij hezen ons in de lange, witte, wegwerppakken (om te voorkomen dat we sporen van een gevaarlijke schimmel van de ene grot naar de andere grot brengen), namen onze gear mee en kwamen bij de ingang van de grot aan. Een nauwe opening in de grond, tegen de rotswand aan, was het enige zichtbare teken dat hier een grot was. De professor verdween in het donkere gat en daarna was het mijn beurt. Ik schakelde mijn hoofdlamp aan en liet mij langzaam in het gat naar beneden zakken. Onder mij voelden mijn voeten al gauw wwn vloer. Ik verdween nu ook volledig in het gat en liet mijn ogen wennen aan de donkere wereld die alleen verlicht werd door het licht van mijn hoofdlamp. Liggend op mijn rug schoof ik langzaam dieper de grot in tot waar het plafond hoger werd en ik rechtop kon staan. Terwijl mijn collega nu achter mij aan de grot in gleed keek ik vol verwachting om mij heen om de eerste kamer van de grot goed in mij op te nemen. Hoewel de temperatuur buiten onder nul was, was het in de grot beduidend minder koud. De grotten hanteren een relatief constante temperatuur door het jaar heen, relatief warm in de winter en relatief koel in de zomer, vaak rond de 8 tot 10 graden.
Toen we alle drie rechtop in de grot stonden begon de zoektocht naar vleermuizen. Met een glimmende tel-klikker in mijn hand inspecteerde ik elke richel en barst in de wand en het plafond van de grot. Hier en daar hing een enkele vleermuis verscholen en diep in slaap. De grot was een korte gang in een S-kronkel en na anderhalf uur in het donker hadden we zo'n 95 vleermuizen geteld en kwamen we weer terug bij het daglicht.
Winter is begonnen. Hoewel het nog te warm is voor een zacht wit deken zijn de eerste sneeuwvlokken al uit de hemel gevallen. Hier in Halifax is het vooral nat, maar meer landinwaards in de provincie weten ijs en sneeuw zich iets beter te handhaven. Met de lage temperaturen net onder het vriespunt hebben alle vleermuizen zich teruggetrokken tot diep in de vele grotten en mijnen die Nova Scotia rijk is. De meeste grotten zijn voor mensen onbegaanbaar of zelfs nog niet ontdekt, maar een handvol van deze vleermuis hibernacula (de winterslaap plaats) weten wij maar al te goed te vinden. Het was dan ook tijd voor onze eerste vleermuistelling van het jaar en daar hadden we een volle week voor uit getrokken.
Met een team van vier reden we die week de provincie door, op weg naar natuurlijke grotten en verlaten goudmijnen. Als veiligheidsmaatregel gaan wij altijd met drie mensen de grot/mijn in en blijft de vierde persoon buiten in het geval dat er iets in de grot gebeurd en hulp gehaald moet worden. We kwamen bij de eerste grot aan en ik wist nog niet wat mij te wachten stond. Wij hezen ons in de lange, witte, wegwerppakken (om te voorkomen dat we sporen van een gevaarlijke schimmel van de ene grot naar de andere grot brengen), namen onze gear mee en kwamen bij de ingang van de grot aan. Een nauwe opening in de grond, tegen de rotswand aan, was het enige zichtbare teken dat hier een grot was. De professor verdween in het donkere gat en daarna was het mijn beurt. Ik schakelde mijn hoofdlamp aan en liet mij langzaam in het gat naar beneden zakken. Onder mij voelden mijn voeten al gauw wwn vloer. Ik verdween nu ook volledig in het gat en liet mijn ogen wennen aan de donkere wereld die alleen verlicht werd door het licht van mijn hoofdlamp. Liggend op mijn rug schoof ik langzaam dieper de grot in tot waar het plafond hoger werd en ik rechtop kon staan. Terwijl mijn collega nu achter mij aan de grot in gleed keek ik vol verwachting om mij heen om de eerste kamer van de grot goed in mij op te nemen. Hoewel de temperatuur buiten onder nul was, was het in de grot beduidend minder koud. De grotten hanteren een relatief constante temperatuur door het jaar heen, relatief warm in de winter en relatief koel in de zomer, vaak rond de 8 tot 10 graden.
Toen we alle drie rechtop in de grot stonden begon de zoektocht naar vleermuizen. Met een glimmende tel-klikker in mijn hand inspecteerde ik elke richel en barst in de wand en het plafond van de grot. Hier en daar hing een enkele vleermuis verscholen en diep in slaap. De grot was een korte gang in een S-kronkel en na anderhalf uur in het donker hadden we zo'n 95 vleermuizen geteld en kwamen we weer terug bij het daglicht.
Little brown bat, zo diep in winterslaap dat de dauwdruppels op zijn vacht hem niet hinderen.
De tweede hibernacula die we bezochten was een goudmijn, diep in de bossen van Nova Scotia. Voor deze mijn was ik de persoon die buiten moest blijven. Mijn collega's deden er zo'n 3 uur over om de mijn door te zoeken naar vleermuizen en deze tijd gebruikte ik om lekker in de omgeving door de bossen te wandelen en te genieten van de pracht van de Canadese natuur.
Voor de volgende grot, de grootste die wij kennen, was het weer mijn beurt. We reden zo ver we konden om vervolgens een stuk de bossen en heuvels in te wandelen. We kwamen bij een rivier aan waar we ons verkleeden in waadpakken om droog aan de overkant te komen. Aan de overkant trokken we onze witte overals weer aan en beklommen de lime stone heuvels om bij de grot ingang aan te komen. Ook hier moest ik mij in een gat naar beneden laten zakken. Het was hier echter zo stijl dat ik direct langzaam naar beneden gleed en toen mijn ogen gewend waren aan het licht van mijn hoofdlamp bevond ik mij in een gigantische zwarte ruimte. De muren aan beide zijden van mij waren bijna niet te zien en het plafond was hoog genoeg om een giraf onder te zetten. Langs de wand van de grot stroomde een onderaardse rivier die leek te verdwenen in het niets. Al gauw zag ik de eerste vleermuizen aan het plafond hangen en was het echo-ende geluid van mijn tel-klikker door de tunnel van de grot te horen.
Voor de volgende grot, de grootste die wij kennen, was het weer mijn beurt. We reden zo ver we konden om vervolgens een stuk de bossen en heuvels in te wandelen. We kwamen bij een rivier aan waar we ons verkleeden in waadpakken om droog aan de overkant te komen. Aan de overkant trokken we onze witte overals weer aan en beklommen de lime stone heuvels om bij de grot ingang aan te komen. Ook hier moest ik mij in een gat naar beneden laten zakken. Het was hier echter zo stijl dat ik direct langzaam naar beneden gleed en toen mijn ogen gewend waren aan het licht van mijn hoofdlamp bevond ik mij in een gigantische zwarte ruimte. De muren aan beide zijden van mij waren bijna niet te zien en het plafond was hoog genoeg om een giraf onder te zetten. Langs de wand van de grot stroomde een onderaardse rivier die leek te verdwenen in het niets. Al gauw zag ik de eerste vleermuizen aan het plafond hangen en was het echo-ende geluid van mijn tel-klikker door de tunnel van de grot te horen.
Drie little brown bats hangen samen in een scheur in de grot wand.
Hoewel mijn eerste grot een korte gang met vlakke vloer was, was dit een ander verhaal. Het einde van de grot was bij lange na niet te zien, aan de ene kant stroomde de rivier langs de wand en langs de andere kant lagen torenhoge rotsen opgestapeld. In deze gigantische grot moest ik dus vleermuizen tellen terwijl ik de rotsblokken op en af klom. Soms moest ik mij gevaarlijk dichtbij de rivier begeven om de vleermuizen aan de grotwand boven het water juist te tellen. Al gauw was duidelijk dat dit een heel ander verhaal was dan de 95 vleermuizen in grot 1. Voordat we de eerste grote kamer uit waren stond mijn teller al in de buurt van de 1000. Ook hingen de vleermuizen hier niet eenzaam en uitgespreid aan het plafond. Nee, clusters van honderden individuen hingen dicht op elkaar gepakt aan de grotwand en het plafond. Het was onmogelijk om alle vleermuizen precies te tellen.
Tientallen vleermuizen hangen samen om van elkaars lichaamswarmte te profiteren
De rotsen waren modderig en glad, dus uitglijden was een constant aanwezig gevaar, vooral omdat ik meer naar het plafond staarden dan naar waar ik mijn voeten neerzette. De eerste grote ruimte werd wat smaller en de grot veranderde in een lange kronkelende tunnel. Uiteindelijk leek het einde van de grot bereikt te zijn, maar in werkelijkheid stapelden de rotsten zich hoog op om verderop stijl naar beneden te zakken en zich weer te openen in een ruime, lange gang. We bewogen ons langzaam maar zeker door de tunnel om er zeker van te zijn dat we niet teveel vleermuizen zouden missen. De grot was overigens een lange ondergrondse tunnel zonder enige zijpaden, dus gevaar van verdwalen was er gelukkig niet.
Niet alle vleermuizen waren diep in een winterslaap bleek hier toen enkele beestjes zich van het plafond lieten vallen en rond mijn hoofd vlogen.
Niet alle vleermuizen waren diep in een winterslaap bleek hier toen enkele beestjes zich van het plafond lieten vallen en rond mijn hoofd vlogen.
Een vleermuis opent zijn ogen en gebruikt echo locatie om er achter te komen dat er drie mensen door zijn grot lopen.
Vleermuizen in winterslaap worden gemiddeld elke 10 dagen een keer wakker om even snel wat te drinken en dan weer verder te gaan slapen. Ze hebben dus een 10 daagse cycle waarin ze dieper in slaap gaan en weer langzaam meer activiteit beginnen te vertonen. De vleermuizen die dus dichter bij hun 10 dagen slaap zitten zijn waarschijnlijker om wakker te worden door onze verstoring, wij schijnen bovendien een fel licht in de anders eeuwige duisternis en het geluid dat wij maken weergalmt tot diep in de grot. In principe is een verstoring zoals deze niet zo erg, maar het moet natuurlijk niet wekelijks gebeuren.
De wakkere vleermuizen vlogen mij rond de oren en sommige vlogen recht op mij af om vlak voordat zij mij zouden raken een scherpe bocht om mij heen te maken. Zij doen dit niet om aan te vallen, maar alleen om met echo locatie een goed beeld te krijgen van wat er aan de hand is.
Verderop in de grot werd de rivier kleiner, de gang smaller en het plafond lager. Op een gegeven moment kroop ik gehurkt door de grot, mijn hoofd naar het plafond gedraaid en een glimmend object rond mijn wijsvinger (de vleermuis teller). Het vocht in de grot sloeg op mijn longen en ik kon niet voorkomen dat ik in deze onnatuurlijke houding een hoestend geluid tegehoor bracht: "Gollum, gollum", sprak mijn keel terwijl de beelden van the Hobbit door mijn hoofd schoten. Ik kroop verder tot waar het plafond weer iets hoger werd en ik hoge rotsblokken moest beklimmen om de laatste vleermuizen te tellen. Vanuit een smal gat in het plafond scheen een fel licht, een opening aan deze kant kwam uit in het midden van de bossen. Ik kon een paar bomen zien toen ik met mijn ogen kneep om het felle licht aan te kunnen. Vanaf hier keerden wij om in de grot om terug naar de andere ingang te lopen. Ik keek op mijn vleermuisteller en zag dat ik in de laatste 4 uur meer dan 16ooo vleermuizen had geteld, een geweldig resultaat en een prachtige ervaring!
In de dagen daarna bezochten we nog een andere lime stone grot en een goud mijn. Ook deze onderaardse gangen waren prachtig met een netwerk van tunnels en kruizingen en een groot aantal vleermuizen. Hiermee kwam onze eerste vleermuistelling en een week vol rondkruipen door het duister tot een einde. In het midden van de winter zullen wij deze plekjes nog eens bezoeken om een middenstand te krijgen en tegen het einde keren wij terug om een eindstand te halen. Het doel hiervan is om te zien of het aantal vleermuizen gelijk blijft of drastisch daalt door een nieuwe vleermuis ziekte die in Noord-Amerika heerst, maar daar zal ik tegen die tijd dieper op in gaan.
Een week geleden nam ik de bus naar het vliegveld, niet om zelf op reis te gaan maar om een andere reiziger op te halen: Steffy was gearriveerd in Canada! Steffy was een half uur vroeger geland dan geplanned, maar gelukkig was ik op tijd bij de arrival hal om haar na 8 maanden een dikke knuffel te geven. Al gauw waren we weer terug in de stad en kon ze settelen in mijn huis in Halifax. Op onze eerste dag samen hebben we Halifax verkend, we zijn naar de citadel geweest, hebben de winkelstraten en schattige huisjes in de binnenstad ontdekt en een viool opgehaald voor het nodige muzikale vermaak. Die avond klonken de celtische deuntjes en kerstliedjes door het huis en was het weer net als van ouds.
De wakkere vleermuizen vlogen mij rond de oren en sommige vlogen recht op mij af om vlak voordat zij mij zouden raken een scherpe bocht om mij heen te maken. Zij doen dit niet om aan te vallen, maar alleen om met echo locatie een goed beeld te krijgen van wat er aan de hand is.
Verderop in de grot werd de rivier kleiner, de gang smaller en het plafond lager. Op een gegeven moment kroop ik gehurkt door de grot, mijn hoofd naar het plafond gedraaid en een glimmend object rond mijn wijsvinger (de vleermuis teller). Het vocht in de grot sloeg op mijn longen en ik kon niet voorkomen dat ik in deze onnatuurlijke houding een hoestend geluid tegehoor bracht: "Gollum, gollum", sprak mijn keel terwijl de beelden van the Hobbit door mijn hoofd schoten. Ik kroop verder tot waar het plafond weer iets hoger werd en ik hoge rotsblokken moest beklimmen om de laatste vleermuizen te tellen. Vanuit een smal gat in het plafond scheen een fel licht, een opening aan deze kant kwam uit in het midden van de bossen. Ik kon een paar bomen zien toen ik met mijn ogen kneep om het felle licht aan te kunnen. Vanaf hier keerden wij om in de grot om terug naar de andere ingang te lopen. Ik keek op mijn vleermuisteller en zag dat ik in de laatste 4 uur meer dan 16ooo vleermuizen had geteld, een geweldig resultaat en een prachtige ervaring!
In de dagen daarna bezochten we nog een andere lime stone grot en een goud mijn. Ook deze onderaardse gangen waren prachtig met een netwerk van tunnels en kruizingen en een groot aantal vleermuizen. Hiermee kwam onze eerste vleermuistelling en een week vol rondkruipen door het duister tot een einde. In het midden van de winter zullen wij deze plekjes nog eens bezoeken om een middenstand te krijgen en tegen het einde keren wij terug om een eindstand te halen. Het doel hiervan is om te zien of het aantal vleermuizen gelijk blijft of drastisch daalt door een nieuwe vleermuis ziekte die in Noord-Amerika heerst, maar daar zal ik tegen die tijd dieper op in gaan.
Een week geleden nam ik de bus naar het vliegveld, niet om zelf op reis te gaan maar om een andere reiziger op te halen: Steffy was gearriveerd in Canada! Steffy was een half uur vroeger geland dan geplanned, maar gelukkig was ik op tijd bij de arrival hal om haar na 8 maanden een dikke knuffel te geven. Al gauw waren we weer terug in de stad en kon ze settelen in mijn huis in Halifax. Op onze eerste dag samen hebben we Halifax verkend, we zijn naar de citadel geweest, hebben de winkelstraten en schattige huisjes in de binnenstad ontdekt en een viool opgehaald voor het nodige muzikale vermaak. Die avond klonken de celtische deuntjes en kerstliedjes door het huis en was het weer net als van ouds.
Klik op de foto voor 'Steffy and Jordi's Christmas special'
Een collega van mij was zo lief om ons de twee dagen daarna haar auto uit te lenen en daar namen wij dankbaar gebruik van. Steffy had gelezen dat er een mooie wandeling was in de buurt van de Sugar Moon Farm, waar ik mijn veldwerk en een presentatie gedaan heb afgelopen zomer. Na een ritje van anderhalf uur
kwamen we bij de farm aan en begon een wandeling door de magische bossen.
kwamen we bij de farm aan en begon een wandeling door de magische bossen.
De laagstaande winterse zon scheen een magisch licht door de bossen. De vrieskou liet bijzondere ijsbloemen op de grond groeien en het water van de vele beekjes was bevroren in de meest prachtige natuurlijke kunstwerkjes. Steffy en ik lagen op een gegeven moment allebei vlak op de grond om de ijs sculpturen zo mooi mogelijk vast te leggen. Steffy heeft ze wel heel mooi en persoonlijk op de gevoelige plaat gekregen. Het is net een ijsgrot.
Inside the ice: Foto gemaakt door Steffy
De wandeling bracht ons bij een uitzichtpunt met vergezicht waar we nog bijna verdwaalde doordat we het pad kwijt raakte. Gelukkig vonden we het pad weer terug en volgden we de stroompjes en ijspegels heuvel afwaarts, tot we bij een waterval aankwamen.
Dit is waar een dame genaamd "Jane" gevallen was (of was het Jane's falls)
Boven aan de waterval zagen we prachtige overhangende ijs stalagtieten. We sprongen over het stroompje aan de basis van de waterval en beklommen de stijle en glibberige bosvloer omhoog.
Scherpe ijs stalagtieten boven ons hoofd en de prachtige waterval op de achtergrond
Dit zagen wij vanuit ons perspectief
De wandeling bracht ons uiteindelijk weer op lager gelegen land waar we vol spanning over bevroren, krakende regenplassen liepen, winter brengt het kind in ons naar boven.
De volgende dag stapten we in de auto en reden we langs de kust, zuidwaards door Nova Scotia, naar Peggy's Cove en het schattige dorpje Lunenburg. Lunenburg is een world heritige site vanwege zijn belangrijke historische aard (de landingplaats van een van de eerste Europese imigranten). Volgens de wet mogen de huizen in Lunenburg niet gemodificeerd worden en dus staat het dorpje stil in de tijd.
De volgende dag stapten we in de auto en reden we langs de kust, zuidwaards door Nova Scotia, naar Peggy's Cove en het schattige dorpje Lunenburg. Lunenburg is een world heritige site vanwege zijn belangrijke historische aard (de landingplaats van een van de eerste Europese imigranten). Volgens de wet mogen de huizen in Lunenburg niet gemodificeerd worden en dus staat het dorpje stil in de tijd.
Kleurrijke huisjes in Lunenburg
Lunenburg is ook de havenplaats van het schip de "Blue nose", een icoonisch zielschip dat op elke Nova Scotia nummerbord te zien is. Helaas was het schip uit varen en hebben wij deze dus niet gezien, maar wel leuk om in haar havenplaats geweest te zijn.
Die avond, toen we weer terug waren in Halifax, was het tijd voor een evenement waar Steffy en ik wel jaren op gewacht hebben: de premiere van de film "the Hobbit". We stonden netjes op tijd op de bushalte te wachten, waar Steffy haar eerste ervaring kreeg met typisch Halifax openbaar vervoer beleid. Geen time table voor de bus, geen informatie over bestemming en... geen bus... Wij bleven wachten maar de bus kwam helemaal niet opdagen. Om nog op tijd bij de bioscoop te zijn moesten wij het hele stuk rennen (Steffy op laarzen met hakken), 15 minuten later kwamen we bij de bioscoop aan, we waren in ieder geval goed opgewarmd. De film begon en voor 2 en half uur genoten we van de beelden van Nieuw Zeeland en Middle Earth. Zelf hadden wij trouwens ook wel in de film kunnen meespelen.
Die avond, toen we weer terug waren in Halifax, was het tijd voor een evenement waar Steffy en ik wel jaren op gewacht hebben: de premiere van de film "the Hobbit". We stonden netjes op tijd op de bushalte te wachten, waar Steffy haar eerste ervaring kreeg met typisch Halifax openbaar vervoer beleid. Geen time table voor de bus, geen informatie over bestemming en... geen bus... Wij bleven wachten maar de bus kwam helemaal niet opdagen. Om nog op tijd bij de bioscoop te zijn moesten wij het hele stuk rennen (Steffy op laarzen met hakken), 15 minuten later kwamen we bij de bioscoop aan, we waren in ieder geval goed opgewarmd. De film begon en voor 2 en half uur genoten we van de beelden van Nieuw Zeeland en Middle Earth. Zelf hadden wij trouwens ook wel in de film kunnen meespelen.
Elven haar
Op de dag voor Steffy's vertrek hadden we nog een leuke kerst activiteit geplanned: de notenkraker. 's Middags genoten we van de ballet voorstelling van de notenkraker met live orkest dat Tchaikovsky's muziek speelde en dansers en danseressen die het verhaal uitbeelden. 's Avonds sleurde ik Steffy mee naar een verjaardag van een vriendin, zo heeft ze behalve Holly toch ook nog even andere Canadezen ontmoet.
Op de dag van vertrek speelden we nog even onze laatste kerstliedjes voordwat we naar het vliegveld gingen om afscheid te nemen.
Een mooier kerst cadeautje dan dit had ik mij niet kunnen wensen. Het was fantastisch om mijn grote zus voor een kort weekje weer bij me te hebben. Nu kan ik er weer zeker 8 maanden tegenaan. Thank you biek siestew!
Nu is de laatste week voor kerst begonnen. Al mijn medestudenten zijn naar huis vertrokken om kerst met hun families te vieren en ik blijf alleen achter op het lab... Neehoor, ik ben uitgenodigd om kerst met de familie van een vriendin mee te vieren. Vannochtend werd ik gevangen door een zware sneeuwstorm (natte sneeuw hier helaas, dus ik was doorweekt) en in de rest van de provincie was het even helemaal wit. Hopelijk blijft de sneeuw vallen tot kerst, maar hoe dan ook gaat mijn eerste Canadese kerst onvergetelijk worden.
Fijne feestdagen allemaal!
English summary: A couple of weeks ago I spend more time underground than above. With my colleagues we visited several natural caves and gold mines to count the number of hibernating bats. In the biggest cave we counted over 16000 bats and spend more than 4 hours underground climbing boulders and wading through underground rivers. At one point I actually felt like Gollum from the Hobbit.
The week after that my sister Steffy came to visit me in Canada. We went for a gorgeous hike through a forest with frozen streams and a waterfall. We also drove to the town of Lunenburg and Peggy's Cove to do some sightseeing. The movie of the Hobbit premiered that week so ofcourse Steffy and I went to see it, as well as attend the ballet of the Nutcracker. After a final Canadian party and some more christmas songs on violin and ukulele it was time to say goodbye again.
Now I'm getting ready for my first Canadian christmas.
Happy holidays everyone!
Op de dag van vertrek speelden we nog even onze laatste kerstliedjes voordwat we naar het vliegveld gingen om afscheid te nemen.
Een mooier kerst cadeautje dan dit had ik mij niet kunnen wensen. Het was fantastisch om mijn grote zus voor een kort weekje weer bij me te hebben. Nu kan ik er weer zeker 8 maanden tegenaan. Thank you biek siestew!
Nu is de laatste week voor kerst begonnen. Al mijn medestudenten zijn naar huis vertrokken om kerst met hun families te vieren en ik blijf alleen achter op het lab... Neehoor, ik ben uitgenodigd om kerst met de familie van een vriendin mee te vieren. Vannochtend werd ik gevangen door een zware sneeuwstorm (natte sneeuw hier helaas, dus ik was doorweekt) en in de rest van de provincie was het even helemaal wit. Hopelijk blijft de sneeuw vallen tot kerst, maar hoe dan ook gaat mijn eerste Canadese kerst onvergetelijk worden.
Fijne feestdagen allemaal!
English summary: A couple of weeks ago I spend more time underground than above. With my colleagues we visited several natural caves and gold mines to count the number of hibernating bats. In the biggest cave we counted over 16000 bats and spend more than 4 hours underground climbing boulders and wading through underground rivers. At one point I actually felt like Gollum from the Hobbit.
The week after that my sister Steffy came to visit me in Canada. We went for a gorgeous hike through a forest with frozen streams and a waterfall. We also drove to the town of Lunenburg and Peggy's Cove to do some sightseeing. The movie of the Hobbit premiered that week so ofcourse Steffy and I went to see it, as well as attend the ballet of the Nutcracker. After a final Canadian party and some more christmas songs on violin and ukulele it was time to say goodbye again.
Now I'm getting ready for my first Canadian christmas.
Happy holidays everyone!
Herfstkleuren tijdens veldwerk.
Diep in deze bossen ligt een goudmijn verscholen: de slaapplaats van onze vleermuizen.
Working hard or hardly working
1 December 2012
Na terugkomst uit het warme Puerto Rico moest ik de kou van de opkomende Canadeze winter trotseren, een klimaat waar ik mij echter beter op mijn gemak in voel. De laatste paar weken echte herfst waren aangebroken en daarmee verdwenen langzaam de laatste prachtige herfstkleuren.
Na terugkomst uit het warme Puerto Rico moest ik de kou van de opkomende Canadeze winter trotseren, een klimaat waar ik mij echter beter op mijn gemak in voel. De laatste paar weken echte herfst waren aangebroken en daarmee verdwenen langzaam de laatste prachtige herfstkleuren.
Nog even bewijs leveren dat ik echt de Macarena gedanst heb tijdens de bat conference in Puerto Rico. Hier gelukkig bijgestaan door vleermuis collega's.
Mijn trouwe side-kick en ik poseren tijdens veldwerk met de nieuwe bat mobile
Dit universiteits gebouw (niet mijn universiteit) stond vorige maand nog prachtig in de kleuren.
De laatste week van Oktober stond volledig in het teken van Halloween. In Nederland weten we inmiddels een beetje wat Halloween is, maar het wordt nog steeds niet echt gevierd. In Canada echter is het een waar evenement en de hele maand Oktober worden er activiteiten georiganiseerd. Eerder die maand ben ik met vrienden naar een levend spookhuis geweest waar enge clowns met kettingzagen achter je aan rennen. Ook organiseerden we regelmatig enge-film avonden en liepen we mee met de Halifax ghost walk, opbouwend naar 31 oktober, de avond van Halloween. Natuurlijk kon ik mijn eerste echte Halloween niet zomaar voorbij laten gaan zonder deel te nemen aan de trick-or-treat traditie en bij collega's langs de deur te gaan om snoep te verzamelen, in vol kostuum uiteraad.
Ook stond muziek centraal op de avond van Halloween. Hier een paar deuntjes die we zelf hebben opgenomen:
The Monster Mash
Little Red Riding Hood
Love Potion No. 9
Maar zo nu en dan moest er ook gewerkt worden. Onderdeel van mijn studeren is het assisteren in les geven aan Bachelor of science studenten. Een van de klassen waarbij ik assisteer is herpetology: de leer van hagedissen en amfibieen. Hiervoor ga ik mee op veld trips om slangen en kikkers te vangen of assisteer ik in het lab met het beantwoorden van vragen van de studenten (de meeste vragen kan ik niet beantwoorden omdat ik niets weet over deze dieren, maar dat is blijkbaar geen probleem want ik word nog steeds elke week betaald). Voor de laatste les van het jaar (voor die gekke Canadezen begint de kerstvakantie eind November al) had de professor een klein reptielendierentuin ingehuurd om beestjes langs te brengen. Mijn werk die dag bestond uit het knuffelen met al deze prachtige dieren. Om het nog eens duidelijk te maken: ik word hiervoor betaald...
The Monster Mash
Little Red Riding Hood
Love Potion No. 9
Maar zo nu en dan moest er ook gewerkt worden. Onderdeel van mijn studeren is het assisteren in les geven aan Bachelor of science studenten. Een van de klassen waarbij ik assisteer is herpetology: de leer van hagedissen en amfibieen. Hiervoor ga ik mee op veld trips om slangen en kikkers te vangen of assisteer ik in het lab met het beantwoorden van vragen van de studenten (de meeste vragen kan ik niet beantwoorden omdat ik niets weet over deze dieren, maar dat is blijkbaar geen probleem want ik word nog steeds elke week betaald). Voor de laatste les van het jaar (voor die gekke Canadezen begint de kerstvakantie eind November al) had de professor een klein reptielendierentuin ingehuurd om beestjes langs te brengen. Mijn werk die dag bestond uit het knuffelen met al deze prachtige dieren. Om het nog eens duidelijk te maken: ik word hiervoor betaald...
Waar wij wachten met kerst tot na Sinterklaas, beginnen de kerst activiteiten hier al gauw na Halloween. Half November werd de officiele start en aankomst van Santa Claus ingeluid met de lichtjes parade. Tientallen vrolijke parade wagens reden in optocht door de stad. Sommige met een kerstkoor, andere met een live kerst-rockband. Ook muppets, Darth Vader en the Grinch kwamen voorbij.
Een week geleden bezocht ik de Citadel in Halifax: een oud fort. Hier was een Victoriaans/Schots kerstevenement aan de gang. We dwaalden door de donkere tunnels van het fort, verkleeden in traditionle stijl, dansden Schotse reels onder het genot van live bagpipe muziek en groeten Victorian Santa Claus in het fort. De kerstsfeer zit er al goed in.
Een week geleden bezocht ik de Citadel in Halifax: een oud fort. Hier was een Victoriaans/Schots kerstevenement aan de gang. We dwaalden door de donkere tunnels van het fort, verkleeden in traditionle stijl, dansden Schotse reels onder het genot van live bagpipe muziek en groeten Victorian Santa Claus in het fort. De kerstsfeer zit er al goed in.
Zo langzamerhand begint ook het huis in de kerstsfeer te komen. Een week geleden vielen de eerste sneeuwvlokken al. Het was niet veel en bleef niet liggen maar het begin is er.
Dit weekend hebben Holly en ik het huis aangekleed met kerst decoraties: lichtjes in de ramen, de kerstboom staat, een gezellig Dickens dorpje siert de eetkamer en de kat slaapt met de kerst beestjes.
Dit weekend hebben Holly en ik het huis aangekleed met kerst decoraties: lichtjes in de ramen, de kerstboom staat, een gezellig Dickens dorpje siert de eetkamer en de kat slaapt met de kerst beestjes.
De eerste sneeuwvlokken vallen op mijn balkon
Puss "Dimitri" met de kerstbeestjes
Baby bij de kerstboom
Dat was mijn Halloween en November in een notendop. Mijn vakken voor dit jaar zijn allemaal ten einde maar ik blijf naar uni gaan tot kerst om aan mijn eigen project te werken. Deze aankomende week zal ik de grotten en mijnen in gaan om wintertellingen van vleermuizen te doen. En de week daarna... komt Steffy naar Halifax!!! Er staan al een paar activiteiten op de agenda, maar daar zal ik nog niets over los laten.
Knuffels van Jordi
English summary: After coming back from Puerto Rico I joined the festivities around Halloween: dressing up, going trick or treat'n, watching scary movies with friends and going to haunted mansions in town. A beautiful parade of lights was the start of the christmas fun: I took the opportunity to go to the Halifax citadel (an old fort) to celebrate christmas Victorian-style. Amonst the all the fun I also had to work here and there, visiting some of my field sites and assisting a professor with his herpetology class: cuddling with snakes, scorpions and big lizards. Next week I'm gonna explore some caves and mines to check up on the bats and after that Steffy will be visiting me for a short week. I can't wait!
Cheers,
Jordi
Knuffels van Jordi
English summary: After coming back from Puerto Rico I joined the festivities around Halloween: dressing up, going trick or treat'n, watching scary movies with friends and going to haunted mansions in town. A beautiful parade of lights was the start of the christmas fun: I took the opportunity to go to the Halifax citadel (an old fort) to celebrate christmas Victorian-style. Amonst the all the fun I also had to work here and there, visiting some of my field sites and assisting a professor with his herpetology class: cuddling with snakes, scorpions and big lizards. Next week I'm gonna explore some caves and mines to check up on the bats and after that Steffy will be visiting me for a short week. I can't wait!
Cheers,
Jordi
The bat cave & the snake pit
29 Oktober 2012
Ik stapte met backpack op mijn rug door de schuifdeuren van San Juan airport en zette mijn eerste stap op Caribische bodem. Een gordijn van koele airconditioning lucht liet ik achter mij toen de eerste zonnestralen van hoog uit de hemel op mij neer straalde. Een muur van hitte en luchtvochtigheid overvielen mij terwijl ik de geur van de tropen op snoof. Ik was aangekomen in Puerto Rico.
De bushalte had ik gauw gevonden, maar er was geen informatie beschikbaar over welke bus wanneer zou komen, in de dagen daarna leerde ik hoe het openbaar vervoer systeem in de San Juan regio 'werkt'. Uiteindelijk kwam er een bus en ik stapte in. Op de automatische piloot begon ik met Italiaanse woorden te gooien, woorden die door Spaans-talige mensen niet goed begrepen worden. Elke keer weer moest ik hard nadenken om de switch naar Spaans te maken (de vijf woorden die ik ken in het Spaans). Ik had begrepen dat men hier in de bus met contact geld betaald (Amerikaanse dollars) dus ik pakte een $1 note en reikte het naar de buschauffeur die gelijk in het Spaans begon te brabbelen en zijn hoofd schudde. Inmiddels sloten de deuren van de bus zich achter mij en begon de bus te rijden. Gelukkig zaten er een paar mensen in de bus die wat Engels spraken en mij vertelde dat ik exact 75cent moest betalen voor een ticket. Ik had geen kleingeld maar kon inmiddels ook niet uitstappen om ergens te wisselen want de buschauffeur was inmiddels al ingevoegd op de snelweg. Uiteindelijk gebaarde hij iets waar ik uit opmaakte dat het in orde was en zo heb ik toch maar mooi 75cent bespaard. De Engels sprekende Puerto Ricanen in de bus vertelde mij waar ik moest uitstappen en welke bus ik vervolgens moest nemen. Later in de week merkte ik dat ook ongevraagd mensen je zullen vertellen wat je moet doen. Toen ik op een bus stond te wachten sprak een oud mannetje mij aan (in het Engels nog wel) omdat ik een Australische hoed op had. Er kwam een bus langs, maar niet het nummer dat ik zocht. Het mannetje vertelde mij dat ik de bus in moest waarop ik antwoorde dat ik op een andere bus stond te wachten. Hij stond er op dat ik deze bus nam want deze zou mij ook naar mijn bestemming brengen, niet dat ik hem verteld heb waar ik heen moest. Ik schudde nogmaals mijn hoofd, maar dat was niet voldoende. Hij was er van overtuigd dat alle bussen naar dezelfde plek gingen, dus ik besloot dan toch maar het advies van een local op te volgen. Elke keer dat ik in een bus stap en elke keer voordat ik uitstap draait iemand zich naar mij om, schud mijn hand en glimlacht en keert zich dan weer terug om. Geen idee waarom, maar ik vond het elke keer vermakelijk en lachte vriendelijk terug. Deze keer was niet anders. Het oude mannetje schudde ook mijn hand voordat hij de bus uitstapte en even later (na een gigantische omweg) kwam ik op mijn bestemming aan (ik ben er nog steeds van overtuigd dat de bus waarop ik eigenlijk stond te wachten veel sneller zou zijn, maar hier in Puerto Rico hoor je geen haast te hebben).
Ik had een hostel in San Juan geboekt en moest nu in het donker mijn weg door de straten vinden. Ik was een paar haltes te laat uitgestapt dus ik kon gelijk toeristje spelen. Al gauw werd mij echter duidelijk dat dit niet het toeristische deel van de stad was. Op de hoek van de straten stonden prostituees waarmee ik het spelletje "zie mij niet, spreek mij niet aan" speelde, met succes gelukkig. In een donker straatje verderop leerde ik mijzelf gelijk aan om niet over metalen putdeksels te lopen maar er met een ruime boog omheen te gaan. Hier en daar zag ik een donker gat in het metalen deksel waar duidelijk eerder iemands voet doorheen gevallen was. Ik wist gelukkig dat ik de goede kant op liep toen ik langs een klein avondwinkeltje liep waar een groep oude mannetjes en vrouwtjes zich hadden verzameld. Op de grond lag een half naakte man op zijn buik. Een van de omstanders giete met regelmaat een emmer koud water over de man. Vermakelijk was het wel, maar ik was toch ook wel een beetje zenuwachtig. Over de straten reden talloze politie auto's die in San Juan altijd hun zwaailichten aan hebben om te laten zien dat ze er zijn. Veel politie zou een veilig gevoel moeten geven, maar er is blijkbaar noodzaak voor zoveel politie. Gelukkig kwam ik al gauw bij mijn hostel aan waar ik hartelijk werd ontvangen. Het hostel was geen paleis (wat echter wel de naam is), maar het voldeed. Omdat ik die ochtend om drie uur wakker moest worden om mijn vliegtuig te halen besloot ik na een kort spelletje met andere hostelgasten vroeg naar bed te gaan.
Mijn eerste volle dag in San Juan was al gelijk boordevol activiteiten. Ik begon met een trip naar Old San Juan, het oude centrum dat een eigen eilandje is.
Ik stapte met backpack op mijn rug door de schuifdeuren van San Juan airport en zette mijn eerste stap op Caribische bodem. Een gordijn van koele airconditioning lucht liet ik achter mij toen de eerste zonnestralen van hoog uit de hemel op mij neer straalde. Een muur van hitte en luchtvochtigheid overvielen mij terwijl ik de geur van de tropen op snoof. Ik was aangekomen in Puerto Rico.
De bushalte had ik gauw gevonden, maar er was geen informatie beschikbaar over welke bus wanneer zou komen, in de dagen daarna leerde ik hoe het openbaar vervoer systeem in de San Juan regio 'werkt'. Uiteindelijk kwam er een bus en ik stapte in. Op de automatische piloot begon ik met Italiaanse woorden te gooien, woorden die door Spaans-talige mensen niet goed begrepen worden. Elke keer weer moest ik hard nadenken om de switch naar Spaans te maken (de vijf woorden die ik ken in het Spaans). Ik had begrepen dat men hier in de bus met contact geld betaald (Amerikaanse dollars) dus ik pakte een $1 note en reikte het naar de buschauffeur die gelijk in het Spaans begon te brabbelen en zijn hoofd schudde. Inmiddels sloten de deuren van de bus zich achter mij en begon de bus te rijden. Gelukkig zaten er een paar mensen in de bus die wat Engels spraken en mij vertelde dat ik exact 75cent moest betalen voor een ticket. Ik had geen kleingeld maar kon inmiddels ook niet uitstappen om ergens te wisselen want de buschauffeur was inmiddels al ingevoegd op de snelweg. Uiteindelijk gebaarde hij iets waar ik uit opmaakte dat het in orde was en zo heb ik toch maar mooi 75cent bespaard. De Engels sprekende Puerto Ricanen in de bus vertelde mij waar ik moest uitstappen en welke bus ik vervolgens moest nemen. Later in de week merkte ik dat ook ongevraagd mensen je zullen vertellen wat je moet doen. Toen ik op een bus stond te wachten sprak een oud mannetje mij aan (in het Engels nog wel) omdat ik een Australische hoed op had. Er kwam een bus langs, maar niet het nummer dat ik zocht. Het mannetje vertelde mij dat ik de bus in moest waarop ik antwoorde dat ik op een andere bus stond te wachten. Hij stond er op dat ik deze bus nam want deze zou mij ook naar mijn bestemming brengen, niet dat ik hem verteld heb waar ik heen moest. Ik schudde nogmaals mijn hoofd, maar dat was niet voldoende. Hij was er van overtuigd dat alle bussen naar dezelfde plek gingen, dus ik besloot dan toch maar het advies van een local op te volgen. Elke keer dat ik in een bus stap en elke keer voordat ik uitstap draait iemand zich naar mij om, schud mijn hand en glimlacht en keert zich dan weer terug om. Geen idee waarom, maar ik vond het elke keer vermakelijk en lachte vriendelijk terug. Deze keer was niet anders. Het oude mannetje schudde ook mijn hand voordat hij de bus uitstapte en even later (na een gigantische omweg) kwam ik op mijn bestemming aan (ik ben er nog steeds van overtuigd dat de bus waarop ik eigenlijk stond te wachten veel sneller zou zijn, maar hier in Puerto Rico hoor je geen haast te hebben).
Ik had een hostel in San Juan geboekt en moest nu in het donker mijn weg door de straten vinden. Ik was een paar haltes te laat uitgestapt dus ik kon gelijk toeristje spelen. Al gauw werd mij echter duidelijk dat dit niet het toeristische deel van de stad was. Op de hoek van de straten stonden prostituees waarmee ik het spelletje "zie mij niet, spreek mij niet aan" speelde, met succes gelukkig. In een donker straatje verderop leerde ik mijzelf gelijk aan om niet over metalen putdeksels te lopen maar er met een ruime boog omheen te gaan. Hier en daar zag ik een donker gat in het metalen deksel waar duidelijk eerder iemands voet doorheen gevallen was. Ik wist gelukkig dat ik de goede kant op liep toen ik langs een klein avondwinkeltje liep waar een groep oude mannetjes en vrouwtjes zich hadden verzameld. Op de grond lag een half naakte man op zijn buik. Een van de omstanders giete met regelmaat een emmer koud water over de man. Vermakelijk was het wel, maar ik was toch ook wel een beetje zenuwachtig. Over de straten reden talloze politie auto's die in San Juan altijd hun zwaailichten aan hebben om te laten zien dat ze er zijn. Veel politie zou een veilig gevoel moeten geven, maar er is blijkbaar noodzaak voor zoveel politie. Gelukkig kwam ik al gauw bij mijn hostel aan waar ik hartelijk werd ontvangen. Het hostel was geen paleis (wat echter wel de naam is), maar het voldeed. Omdat ik die ochtend om drie uur wakker moest worden om mijn vliegtuig te halen besloot ik na een kort spelletje met andere hostelgasten vroeg naar bed te gaan.
Mijn eerste volle dag in San Juan was al gelijk boordevol activiteiten. Ik begon met een trip naar Old San Juan, het oude centrum dat een eigen eilandje is.
De straten van Old San Juan
De straatjes stralen een sterke Mediteraans Spaans-Italiaanse sfeer uit, logisch aangezien Puerto Rico een Spaanse kolonie was voordat de Amerikanen het eiland tactisch veroverde. Vanwege de grote overeenkomsten met de vele Italiaanse dorpjes die ik ken voelde ik mij gelijk thuis in het oude centrum. Kleine winkeltjes, smalle straten, gezellige cafe's en art galleries maakten het een bruisende binnenstad. Uit de Spaanse tijd zijn nog overblijfselen zichtbaar in de vorm van een oude stadsmuur met kleine torentjes. Ook 's nachts bruist het van het leven in Old San Juan en worden de vele fontijnen en forten gezellig verlicht terwijl in de bars de salsa wordt gedanst.
De oude stadsmuur met toren
San Juan's fort verlicht in de nacht
Die middag vond ik het hotel waar later in de week de Bat conference zou beginnen. Vanaf hier begon mijn eerste nature trip in Puerto Rico. Speciaal voor de vele vleermuisonderzoekers die voor de conference naar het eiland kwamen werd er een trip naar La Cueva de Los Culebrones (de grot van de slangen) georganiseerd, een grot die zes vleermuissoorten huisvest. Na een rit van een uur langs kleine dorpjes en door een prachtig regenwoud kwamen we bij het onderzoekscentrum aan waar we eerst een heerlijk avondmaal kregen. Toen de schemer viel begonnen we aan een korte wandeling richting de grot. Onderweg zag ik al een hoop vleermuizen overvliegen, zij kwamen allemaal van de grot vandaan. Bij de grot aangekomen viel mijn mond open van verbazing. Een constante stroom vleermuizen kwam uit de grot gevlogen. Ik zag hen om mij heen cirkelen en kon hun vleugel geklap horen en voelen.
Overal vleermuizen, wat een pracht!
Zo nu en dan leek er even een rustperiode te zijn waarin er minder vleermuizen de grot uit kwamen. De onderzoeker vertelde mij dat de zes soorten in de grot allemaal hun eigen tijd hebben om uit de grot te komen. Na de rustperiode kwamen er weer duizenden vleermuizen uit de grot, de tweede soort dus.
We zetten een harp trap op (dezelfde val die ik voor mijn vleermuizen gebruik) voor de ingang van de grot en meteen vloog de ene na de andere in onze val. Maar voordat we naar de plaatjes van de prachtige bats gaan, waarom heet de grot "grot van de slangen"?
We zetten een harp trap op (dezelfde val die ik voor mijn vleermuizen gebruik) voor de ingang van de grot en meteen vloog de ene na de andere in onze val. Maar voordat we naar de plaatjes van de prachtige bats gaan, waarom heet de grot "grot van de slangen"?
Puerto Rican Tree Boa (Epicrates inornatus)
Tegen de achterwand van de grot ingang en aan lianen rond de ingang hingen vier boa's die actief naar de grote hoeveelheid vleermuizen bijten. Voor de vleermuizen is het safety in numbers, wat is de kans voor een vleermuis in een groep van duizenden dat die gegrepen wordt. En voor de slangen was het een makkelijk maal.
Een tweede boa. In de achtergrond vliegt een vleermuis langs. Als het beestje deze boa weet te ontwijken moet hij nog drie andere te slim af zijn.
Die avond wisten we vier van de zes vleermuissoorten te vangen. Natuurlijk eten wij hen niet op zoals de boa's, dus nadat iedereen de kans heeft gehad om hen op de foto te zetten lieten wij ze vrolijk los. Hier een paar close ups van deze tropische vleermuizen.
Ghost-faced Bat (Mormoops blainvillii)
De ghost-faced bat zal niet de beste soort zijn om de schoonheid van vleermuizen weer te geven (hoewel ik hen prachtig vind). Hun ogen zitten bijna in hun oren en het lijkt net of ze geen lippen hebben waardoor de scherpe tanden ontbloot zijn. Dit beestje is ongeveer net zo klein als de vleermuizen waar ik mee werk en eet hetzelfde: insecten.
Soothy moustached bat (Pteronotus quadridens)
De Soothy Mustached (snor) bat is ook een insectenetende vleermuis met een vreemd gelaat. De hazenlip is erg karakteristiek en de oren hebben een mooie krul aan het uiteinde.
Deze vleermuizen behoren tot de groep van de phyllostomidae, een groep die voornamelijk fruit en nectar eten. Deze kleine nectar etende vleermuis weegt minder dan drie gram, super schattig dus (klik op de foto's om ze groter te zien).
Deze nacht in de jungle waren vleermuizen en boa's niet de enige wildlife dat ik gezien heb. Het eiland wemelt van de hagedissen en kikkers. Vooral de kikkers zijn erg populair, Puerto Rico's nationale symbool is de Coqui, een groep kleine kikkertjes. Sommige soorten leven op de grond, andere op boomschors en weer andere in de boomtoppen zodat ze elkaar niet in de weg zitten. De bekendste soort is verantwoordelijke voor de naam en roept de hele nacht "Coqui, coqui, coqui".
Deze nacht in de jungle waren vleermuizen en boa's niet de enige wildlife dat ik gezien heb. Het eiland wemelt van de hagedissen en kikkers. Vooral de kikkers zijn erg populair, Puerto Rico's nationale symbool is de Coqui, een groep kleine kikkertjes. Sommige soorten leven op de grond, andere op boomschors en weer andere in de boomtoppen zodat ze elkaar niet in de weg zitten. De bekendste soort is verantwoordelijke voor de naam en roept de hele nacht "Coqui, coqui, coqui".
Na een onvergetelijk nacht kwam ik weer terug in mijn hostel waar ik moeite had om in slaap te komen vanwege al dit natuur spectakel. Wat zullen de dagen daarna mij brengen?
Ik wandelde wederom naar het hotel waar ik de professor tegen kwam. Het bleek dat hij een extra bed in zijn hotelkamer had en zo kreeg ik een update van hostel in de ghetto naar super deluxe hotel met zeezicht en lagune.
Ik wandelde wederom naar het hotel waar ik de professor tegen kwam. Het bleek dat hij een extra bed in zijn hotelkamer had en zo kreeg ik een update van hostel in de ghetto naar super deluxe hotel met zeezicht en lagune.
Het hotel was luxer dan wat ik ooit gezien heb, inclusief casino, restaurants en conferentie ruimtes. Maar het enige waar ik echt interesse voor had was het prachtige lagune en het wildlife daaromheen. Regelmatig was ik in het water te vinden, snorkelend naar beestjes. Op het rif vond ik schorpioenvissen (zeer giftig), een barracuda, inktvissen, tal van kleurrijke butterfly vissen die tussen koraal en zeegras foerageerden en krabben. Boven water was het echter ook een pracht van zeldzame en kleurrijke vogels. Sommige vogels, zoals pelikanen en friggat birds vlogen boven de lagune, andere prachtige vogels vond ik in het regenwoud.
Slechts een half uur rijden van San Juan vandaan is het prachtige El Yunque national park; een waar tropisch regenwoud. Hoewel het makkelijk is om een auto te huren en er zelf naar toe te rijden heb ik ervoor gekozen om met een tourgroep mee te gaan. Vanuit de bus, wandelend door de stad en tijdens de rit naar de grot heb ik gezien hoe ze auto rijden in Puerto Rico. Sommige auto's zien eruit alsof ze al lang op de schroot hoop hadden moeten liggen, mensen snijden elkaar constant af, knipperlicht kennen ze niet, gordels zijn vaak onvindbaar en ik vraag mij af of een rijbewijs uberhaupt een vereiste is. Het autorijden laat ik dus aan de locals over en de tourgroep moet zo nu en dan maar even wachten wanneer ik tijd nodig heb om foto's te nemen.
Uitzicht over El Yunque
Kolibries vliegen af en aan en hagedissen en termietenheuvels zijn overal te vinden. Palmbomen, bananenbomen, gemberstruiken en vele andere eetbare en heerlijk geurende planten bieden een bom van kleuren en soortenrijkdom.
Na een heerlijke wandeling door de jungle kwamen we langs prachtige watervallen. Het hele jaar is het in Puerto Rico warm, ze kennen een kort regenseizoen maar ook dan daalt de temperatuur bijna nooit onder de 30 graden. Zelfs als je niets doet begin je vanzelf te zweten en met al deze activiteiten ben je dus constant nat (ook door de hoge luchtvochtigheid). Perfect om een duik te nemen en onder de waterval door te zwemmen voordat we terug gaan.
|
|
Op mij derde dag, de laatse dag voordat de bat conference begon, besloot ik nogmaals de gelegenheid te gebruiken om de stad uit te gaan, dit keer om prachtige tropische stranden te bezoeken (zonder hoge hotels op de achtergrond). Dit was een van mijn avontuurlijke busritten met handenschuddende mensen en onzekere wachttijden bij het overstappen van bussen. Zo zat ik ruim anderhalf uur te wachten op bus 45, toen die eenmaal kwam werd mij verteld dat ik de andere bus 45 moest hebben, maar niemand wist wanneer die kwam of waarom deze hetzelfde nummer heeft en een andere besteming... Tijdens het wachten zat ik mij te verbazen over de tekst op een gebouw recht voor mij: "Cock fight" (hanen gevecht). Ik heb mij laten vertellen door een local dat hanengevechten in Puerto Rico nog legaal zijn, gelukkig nemen ze af in populariteit.
Hoe dan ook, ik had een Caribische instelling en wachtte geduldig op de bus die na een lange tijd kwam en mij naar de prachtige stranden en vergezichten van Pinones bracht.
Hoe dan ook, ik had een Caribische instelling en wachtte geduldig op de bus die na een lange tijd kwam en mij naar de prachtige stranden en vergezichten van Pinones bracht.
Pinones strand
Caribische stranden
Die avond was de opening van de bat conference. Onder het genot van gratis eten en wijn en een Puerto Ricaanse live band begon het socializen met mijn Noord Amerikaanse vleermuis collega's.
De volgende ochtend begonnen de presentaties die doorgingen tot in de avond. Die avond had ik nog een tweede vleermuistour geboekt in een urban forest. Na een kort ritje kwamen we aan in het bos, dat niet onder doet voor de jungle. Voordat we naar de netten gingen kregen we een rondleiding door het bezoekerscentrum van het bos waar ik mij verbaasde over plaatjes van vreemde dieren. De tour gids gebaarde naar ons en zei: "We hebben tijd voordat we naar de vleermuizen gaan, ik zal jullie deze vreemde dieren laten zien". Hij bracht ons naar een oude bunker en met zaklampen volgden wij hem naar binnen. Op de donkere muren zag ik al wat langs schuiven en dit is wat ik zag onder het licht van mijn lamp.
De volgende ochtend begonnen de presentaties die doorgingen tot in de avond. Die avond had ik nog een tweede vleermuistour geboekt in een urban forest. Na een kort ritje kwamen we aan in het bos, dat niet onder doet voor de jungle. Voordat we naar de netten gingen kregen we een rondleiding door het bezoekerscentrum van het bos waar ik mij verbaasde over plaatjes van vreemde dieren. De tour gids gebaarde naar ons en zei: "We hebben tijd voordat we naar de vleermuizen gaan, ik zal jullie deze vreemde dieren laten zien". Hij bracht ons naar een oude bunker en met zaklampen volgden wij hem naar binnen. Op de donkere muren zag ik al wat langs schuiven en dit is wat ik zag onder het licht van mijn lamp.
De whip scorpion (zweep schorpioen) is geen echte schorpioen, het is een spinachtige dat lijkt op een staartloze schorpioen. Ze zien er werkelijk monsterlijk uit maar zijn onschuldig voor ons. Ze eten insecten en andere kleine beestjes die ze met hun schaarachtige armen vangen. Hun lichaam is niet heel groot (groot genoeg om eng te zijn), maar hun poten zijn lang en dun, in hun geheel kunnen ze meer dan 20cm groot zijn.
Nadat we de bunker verlieten gingen we naar de netten. Het was een groot verschil met mijn eerste vangsessie, geen grot hier dus geen duizenden vleermuizen. We hoopten de grootste vleermuis van het eiland te vangen, maar het begon al gauw flink te regenen en daardoor vingen we niet veel. We vingen nog enkele nectar etende vleermuizen (let vooral op de neus, ze worden ook wel "leaf nose bats" genoemd) en ook een nieuwe soort, de Big brown bat. Deze vleermuis is niet heel nauw verwant aan mijn little brown bats en bovendien zijn ze niet veel groter (little brown is 5-11 gram, big brown is 12-16 gram). De naam "big" is dus misleidend, maar dit neemt niet weg dat het prachtige dieren zijn.
Nadat we de bunker verlieten gingen we naar de netten. Het was een groot verschil met mijn eerste vangsessie, geen grot hier dus geen duizenden vleermuizen. We hoopten de grootste vleermuis van het eiland te vangen, maar het begon al gauw flink te regenen en daardoor vingen we niet veel. We vingen nog enkele nectar etende vleermuizen (let vooral op de neus, ze worden ook wel "leaf nose bats" genoemd) en ook een nieuwe soort, de Big brown bat. Deze vleermuis is niet heel nauw verwant aan mijn little brown bats en bovendien zijn ze niet veel groter (little brown is 5-11 gram, big brown is 12-16 gram). De naam "big" is dus misleidend, maar dit neemt niet weg dat het prachtige dieren zijn.
Wederom een geweldige avond.
De twee dagen daarna ging de conference verder. Ik heb weer veel presentaties gezien en ook mijn eigen poster gepresenteerd tijdens de poster sessie, ook een goede gelegenheid om meer mensen te leren kennen en onder het genot van cocktails (Bacardi, met een vleermuis als logo, heeft rum cocktails gesponserd) ideeen uit te wisselen. Na de postersessie was er een sociale meeting speciaal voor de studenten in een restaurant verderop, waar wij ons als ware piranha's op het gratis voedsel storte. Later in de avond namen we onze drankjes terug naar het hotel waar we tot laat in de nacht in het zwembad rondhingen.
Aan het einde van de laatste dag waren er ook gratis cocktails waarna de prijsuitreiking en fundraiser auction begon. Enkele studenten die een presentatie hielden op de eerste dag kregen (geld)prijzen voor hun prestaties, de Phd uit mijn lab was een van de winnaars. Tijdens de auction werd er op vleermuisachtige items (samengesteld door ons allemaal) geboden. Items varierden van een vleermuis knuffelbeest dat voor $10 verkocht werd tot professionele onderzoeks apparatuur, een foto van een zeldzame vleermuis en een schilderij dat elk voor $1000 werd verkocht. Aan het einde van de auction werd de macarena gedraaid, waarop niemand het geanticipeerde initatief nam. Ik laat deze kans natuurlijk niet voorbijgaan en sprong op het podium. Ik kreeg gelijk een vleermuis muts op mijn hoofd en al gauw volgde een stuk of 10 andere onderzoekers en stonden we de macarena te dansen (ook dit leverde geld op voor de fundraiser, dus ik heb mijn steentje bijgedragen door te dansen), foto's hiervan zullen geheid ergens terecht komen. Hiermee was de conference officieel ten einde, maar aangezien het de laatste avond was doken we met z'n allen nogmaals in het zwembad, de zee en de jacuzzi en deden we water spelletjes (vreemde races en onderwater armpjedrukken) tot diep in de nacht.
De twee dagen daarna ging de conference verder. Ik heb weer veel presentaties gezien en ook mijn eigen poster gepresenteerd tijdens de poster sessie, ook een goede gelegenheid om meer mensen te leren kennen en onder het genot van cocktails (Bacardi, met een vleermuis als logo, heeft rum cocktails gesponserd) ideeen uit te wisselen. Na de postersessie was er een sociale meeting speciaal voor de studenten in een restaurant verderop, waar wij ons als ware piranha's op het gratis voedsel storte. Later in de avond namen we onze drankjes terug naar het hotel waar we tot laat in de nacht in het zwembad rondhingen.
Aan het einde van de laatste dag waren er ook gratis cocktails waarna de prijsuitreiking en fundraiser auction begon. Enkele studenten die een presentatie hielden op de eerste dag kregen (geld)prijzen voor hun prestaties, de Phd uit mijn lab was een van de winnaars. Tijdens de auction werd er op vleermuisachtige items (samengesteld door ons allemaal) geboden. Items varierden van een vleermuis knuffelbeest dat voor $10 verkocht werd tot professionele onderzoeks apparatuur, een foto van een zeldzame vleermuis en een schilderij dat elk voor $1000 werd verkocht. Aan het einde van de auction werd de macarena gedraaid, waarop niemand het geanticipeerde initatief nam. Ik laat deze kans natuurlijk niet voorbijgaan en sprong op het podium. Ik kreeg gelijk een vleermuis muts op mijn hoofd en al gauw volgde een stuk of 10 andere onderzoekers en stonden we de macarena te dansen (ook dit leverde geld op voor de fundraiser, dus ik heb mijn steentje bijgedragen door te dansen), foto's hiervan zullen geheid ergens terecht komen. Hiermee was de conference officieel ten einde, maar aangezien het de laatste avond was doken we met z'n allen nogmaals in het zwembad, de zee en de jacuzzi en deden we water spelletjes (vreemde races en onderwater armpjedrukken) tot diep in de nacht.
Hurricane Sandy
Na slechts drie uur geslapen te hebben moest ik vroeg op om mijn vliegtuig te halen. Gedurende mijn verblijf in San Juan hoorde ik hier en daar al enkele mensen praten over een storm. De storm had zich al gauw tot ware orkaan gevormd en draagt nu de naam "Sandy". Sandy begon eigenlijk niet zo gek ver bij ons vandaan, ergens tussen Puerto Rico en Florida, waar het over de Bahama's geraast heeft en aardig wat slachtoffers heeft gemaakt. Vanaf daar trok de orkaan snel noordwaarts richting New York en Philadelphia waar het in de avond van 28 oktober zou naderen. Mijn vlucht van 28 oktober: San Juan - Philadelphia, Philadelphia - Halifax. Terwijl ik in Philadelphia op mijn vlucht wachtte werden in het nabije New York talloze mensen geevacueerd. De een
na de andere vlucht vanuit Philadelphia verscheen inmiddels als "canceled" op de departure borden. Mijn vlucht stond er helemaal niet op. Het gerucht ging rond
dat Philadelphia op het punt stond om volledig te sluiten. Mijn vlucht verscheen inmiddels op de departure borden, scheduled to depart on time. De geruchten werden inmiddels bevestigd, Philadelphia zou voor minstens twee dagen op slot gaan. Mijn vlucht werd vertraagd met een half uur en nogmaals met een half uur. Als ik niet gauw zou vertrekken zou de storm mij inhalen. Nogmaals werd mijn vlucht vertraagd, maar het moment kwam toch steeds dichterbij. Het vliegveld, dat eerder die middag druk was met paniekende mensen leek nu leeg, iedereen zat stil in spanning te wachten. Que sera, sera - whatever will be, will be. Een orkaan is een macht zo ver buiten menselijke invloed dat ik de situatie overgaf aan... (ik geloof niet in lot), aan Sandy.
Plots rolde mijn vliegtuig naar de gate en werd er omgeroepen dat deze zou vertrekken. Iedereen blij. Maar toen werd er omgeroepen dat beide toiletten aan boord defect waren en dat er niet gevlogen wordt als er niet minstens een gerepareerd wordt (je zal maar hoge nood hebben in een vliegtuig). De vlucht werd nogmaals een half uur vertraagd, maar het toilet was gerepareerd en ik kon instappen. We stegen op en na een kalme vlucht van anderhalf uur (als ik niet beter wist zou ik denken dat de storm een leugen is) kwam ik aan op Halifax. Om drie uur afgelopen nacht lag ik eindelijk in bed, dromend van duizenden vleermuizen en een paar slangen met een volle buik.
Knuffels van Jordi
English summary:
The last week I've spend in tropical Puerto Rico. Besides attending a bat conference I've been catching bats at a cave guarded by boa constrictors. I've snorkled over beautiful reefs, walked through lush rain forests, swam under a waterfall, saw magnificant birds, lizards and creepy whip scorpions.
I presented a poster at the conference on my research and spoke to many fellow bat researchers. I met great people and had several midnight pool/lagoon parties with sponsored bacardi cocktails (bat logo, so they have to sponsor us). It was a genuine tropical, caribbean paradise.
My flight back had some exciting features, being chased by hurricane Sandy, but I arrived home without too much delay.
Cheers Jordi
na de andere vlucht vanuit Philadelphia verscheen inmiddels als "canceled" op de departure borden. Mijn vlucht stond er helemaal niet op. Het gerucht ging rond
dat Philadelphia op het punt stond om volledig te sluiten. Mijn vlucht verscheen inmiddels op de departure borden, scheduled to depart on time. De geruchten werden inmiddels bevestigd, Philadelphia zou voor minstens twee dagen op slot gaan. Mijn vlucht werd vertraagd met een half uur en nogmaals met een half uur. Als ik niet gauw zou vertrekken zou de storm mij inhalen. Nogmaals werd mijn vlucht vertraagd, maar het moment kwam toch steeds dichterbij. Het vliegveld, dat eerder die middag druk was met paniekende mensen leek nu leeg, iedereen zat stil in spanning te wachten. Que sera, sera - whatever will be, will be. Een orkaan is een macht zo ver buiten menselijke invloed dat ik de situatie overgaf aan... (ik geloof niet in lot), aan Sandy.
Plots rolde mijn vliegtuig naar de gate en werd er omgeroepen dat deze zou vertrekken. Iedereen blij. Maar toen werd er omgeroepen dat beide toiletten aan boord defect waren en dat er niet gevlogen wordt als er niet minstens een gerepareerd wordt (je zal maar hoge nood hebben in een vliegtuig). De vlucht werd nogmaals een half uur vertraagd, maar het toilet was gerepareerd en ik kon instappen. We stegen op en na een kalme vlucht van anderhalf uur (als ik niet beter wist zou ik denken dat de storm een leugen is) kwam ik aan op Halifax. Om drie uur afgelopen nacht lag ik eindelijk in bed, dromend van duizenden vleermuizen en een paar slangen met een volle buik.
Knuffels van Jordi
English summary:
The last week I've spend in tropical Puerto Rico. Besides attending a bat conference I've been catching bats at a cave guarded by boa constrictors. I've snorkled over beautiful reefs, walked through lush rain forests, swam under a waterfall, saw magnificant birds, lizards and creepy whip scorpions.
I presented a poster at the conference on my research and spoke to many fellow bat researchers. I met great people and had several midnight pool/lagoon parties with sponsored bacardi cocktails (bat logo, so they have to sponsor us). It was a genuine tropical, caribbean paradise.
My flight back had some exciting features, being chased by hurricane Sandy, but I arrived home without too much delay.
Cheers Jordi
