Canadian horror story
Charlottetown, 25 January 2015
Op 1 November 2015 ben ik officieel naar Charlottetown, PEI verhuisd om mijn nieuwe, verantwoordelijke, grote mensen baan te beginnen op de Universiteit. Sinds die tijd is mijn officiële titel: Canada bat white-nose syndrome program coordinator. Het is een hele mond vol en ook heb ik er mijn handen aan vol. Ik communiceer met onderzoekers, de overheid, speleologen, etc in heel Canada en ook de US. Mijn voornaamste taak is deze communicatie in stand te houden via het organiseren van teleconferences en dan actie plannen opmaken, taken delegeren en protocols schrijven en goed keuren. Het is een stuk minder veldwerk dan ik gewend ben, maar het is belangrijk werk en ik doe nu een hoop nieuwe ervaring op waarmee ik in de toekomst nog meer geweldige banen mee binnen moet kunnen slepen. Ik heb leuke collega's, maak nieuwe vrienden onder de studenten, doe nieuwe activiteiten zoals curling en dodgeball en geniet van mijn nieuwe leef omgeving.
Prince Edward Island toont een hele andere wereld dan Nova Scotia. De provincie is redelijk vlak en niet heel erg bebost. Het wordt hier vooral gedomineerd door boerenland en mooie kustlijnen van zandstranden. Charlottetown echter, is woongebied van een paar bijzondere diersoorten. Deze dieren zijn niet bijzonder als in, zeldzaam, maar juist het tegenovergestelde: ze komen hier voor in enorm grote getallen. Ik heb het hier over kraaien en vossen. Het stadspark in de buurt is de slaapplaats van alle kraaien van het eiland. Waar kraaien in andere delen van de wereld naar het zuiden migreren in de winter, blijven de kraaien hier het hele jaar rond hangen. Elke avond zijn duizenden kraaien te zien die terugkeren naar dit park. Ze verzamelen zich hier in de bomen en vertonen een spectaculaire luchtshow rond zonsondergang. Al het gekras van de kraaien is bijna oorverdovend en wie dapper/dom genoeg is om onder hen te staan (ik dus) kan een regen aan vogelpoep op zijn hoofd verwachten. Ik ga regelmatig in de weekenden rond zonsondergang naar het park om dit schouwspel mee te maken. Mijn werk met vleermuizen en de kraaien in mijn vrije tijd zullen sommige doen denken dat ik in een Hitchcock film woon, maar ik geniet er van met volle teugen.
Mijn 35 minuten wandeling naar mijn werk brengt mij via een verlaten spoorweg (het treinspoor is verdwenen) route, tussen de weilanden door naar de universiteit. Een andere diersoort dat PEI rijk is is de vos; mijn lievelingsdier. Bijna elke dag zie ik een of meerdere vossen op de route. Niet alleen zijn hier de klassieke rode variant van de vos, maar ook de zilver vos en zelfs een cross morph: een combinatie van rood en zilver. Deze laatste kleurvariant ben ik laatst in het Nationale Park van Prince Edward Island tegen gekomen. Hier zijn prachtige bossen en een mooi zandstrand. Ik heb mij laten vertellen dat de stranden hier bedekt zijn met rood zand, maar vanaf dat ik hier in November ben aangekomen heeft er bijna constant sneeuw gelegen en heb ik alleen van de witte wereld kunnen genieten. Het eiland zal tot het einde van de winter voor grote delen onder dit witte doek bedekt blijven liggen, maar mij zul je niet horen klagen. Het is hier beduidend kouder dan in Halifax, dat is wel te zien aan de hoeveelheid sneeuw en ijs. Ik heb wat extra lagen kleding moeten kopen om warm te blijven, maar ben nu helemaal ingesteld op deze nieuwe kou. Regelmatig komt de temperatuur voor langer dan een week niet boven de -15 C uit, waarbij de gevoelstemperatuur rond de -35 C kan zijn. Na zo een week is een dag met -5 C veel te warm en verlang ik meteen al naar de koudere temperaturen. Ik ben dus naar een kouder stukje Canada verhuisd, maar het is mij nog niet koud genoeg.
Op 1 November 2015 ben ik officieel naar Charlottetown, PEI verhuisd om mijn nieuwe, verantwoordelijke, grote mensen baan te beginnen op de Universiteit. Sinds die tijd is mijn officiële titel: Canada bat white-nose syndrome program coordinator. Het is een hele mond vol en ook heb ik er mijn handen aan vol. Ik communiceer met onderzoekers, de overheid, speleologen, etc in heel Canada en ook de US. Mijn voornaamste taak is deze communicatie in stand te houden via het organiseren van teleconferences en dan actie plannen opmaken, taken delegeren en protocols schrijven en goed keuren. Het is een stuk minder veldwerk dan ik gewend ben, maar het is belangrijk werk en ik doe nu een hoop nieuwe ervaring op waarmee ik in de toekomst nog meer geweldige banen mee binnen moet kunnen slepen. Ik heb leuke collega's, maak nieuwe vrienden onder de studenten, doe nieuwe activiteiten zoals curling en dodgeball en geniet van mijn nieuwe leef omgeving.
Prince Edward Island toont een hele andere wereld dan Nova Scotia. De provincie is redelijk vlak en niet heel erg bebost. Het wordt hier vooral gedomineerd door boerenland en mooie kustlijnen van zandstranden. Charlottetown echter, is woongebied van een paar bijzondere diersoorten. Deze dieren zijn niet bijzonder als in, zeldzaam, maar juist het tegenovergestelde: ze komen hier voor in enorm grote getallen. Ik heb het hier over kraaien en vossen. Het stadspark in de buurt is de slaapplaats van alle kraaien van het eiland. Waar kraaien in andere delen van de wereld naar het zuiden migreren in de winter, blijven de kraaien hier het hele jaar rond hangen. Elke avond zijn duizenden kraaien te zien die terugkeren naar dit park. Ze verzamelen zich hier in de bomen en vertonen een spectaculaire luchtshow rond zonsondergang. Al het gekras van de kraaien is bijna oorverdovend en wie dapper/dom genoeg is om onder hen te staan (ik dus) kan een regen aan vogelpoep op zijn hoofd verwachten. Ik ga regelmatig in de weekenden rond zonsondergang naar het park om dit schouwspel mee te maken. Mijn werk met vleermuizen en de kraaien in mijn vrije tijd zullen sommige doen denken dat ik in een Hitchcock film woon, maar ik geniet er van met volle teugen.
Mijn 35 minuten wandeling naar mijn werk brengt mij via een verlaten spoorweg (het treinspoor is verdwenen) route, tussen de weilanden door naar de universiteit. Een andere diersoort dat PEI rijk is is de vos; mijn lievelingsdier. Bijna elke dag zie ik een of meerdere vossen op de route. Niet alleen zijn hier de klassieke rode variant van de vos, maar ook de zilver vos en zelfs een cross morph: een combinatie van rood en zilver. Deze laatste kleurvariant ben ik laatst in het Nationale Park van Prince Edward Island tegen gekomen. Hier zijn prachtige bossen en een mooi zandstrand. Ik heb mij laten vertellen dat de stranden hier bedekt zijn met rood zand, maar vanaf dat ik hier in November ben aangekomen heeft er bijna constant sneeuw gelegen en heb ik alleen van de witte wereld kunnen genieten. Het eiland zal tot het einde van de winter voor grote delen onder dit witte doek bedekt blijven liggen, maar mij zul je niet horen klagen. Het is hier beduidend kouder dan in Halifax, dat is wel te zien aan de hoeveelheid sneeuw en ijs. Ik heb wat extra lagen kleding moeten kopen om warm te blijven, maar ben nu helemaal ingesteld op deze nieuwe kou. Regelmatig komt de temperatuur voor langer dan een week niet boven de -15 C uit, waarbij de gevoelstemperatuur rond de -35 C kan zijn. Na zo een week is een dag met -5 C veel te warm en verlang ik meteen al naar de koudere temperaturen. Ik ben dus naar een kouder stukje Canada verhuisd, maar het is mij nog niet koud genoeg.
Nu ik een full-time baan geniet kan ik mij financieel wat meer veroorloven. De keuze was dus snel gemaakt, toen kerst er aan kwam, om naar Italie te vliegen en de feestdagen op La Traversa met familie door te brengen. Dit jaar was mijn bezoek daar aangekondigd en niet zo'n verrassing als vorig jaar, maar dat mocht de pret niet drukken. Het is werkelijk een paradijs met de prachtige vergezichten naar de Alpen, de heldere sterrenhemels, het lekker eten en wijn, de vele hertjes, schattige dorpjes en natuurlijk de tijd met de mensen van wie ik houd.
Natuurlijk was twee weken in Italie weer veel te kort, maar toch was ik ook weer klaar om terug te keren naar mijn thuis in Canada. Terug naar de vleermuizen, de vossen en de kraaien, terug naar de sneeuw!
Knuffels van Jordi
Knuffels van Jordi
