Rise of the fall
14 oktober 2o12
Red bat van mijn vorige trip naar Cape Breton
Het is alweer een tijd geleden dat ik hier voor het laatst wat heb geschreven en met enkele grote events in het vooruitzicht stijgt de druk om een update te plaatsen over de laatste maanden. Na zo'n periode van intens veldwerk, ruim drie maanden, was ik weer terug in Halifax. School begon direct aansluitend hierop dus een groot deel van de tijd was ik in de schoolbanken of in het vleermuizenlab te vinden. Na de eerste week had ik dan ook weer behoefte om de natuur op te zoeken, gelukkig is natuur altijd dichtbij in Halifax en een kort bus ritje bracht mij in een schattig vissersdorpje waar ik heb genoten van een zeezicht met dolfijnen en zeehonden, een kalm boot ritje en een wandeling langs de prachtige kust.
Herring cove, de kust
Na de tweede week in de schoolbanken bleek dat nog niet al het veldwerk gedaan was. Voor andere projecten dan de mijne moest nog apparatuur opgehaald worden in verschillende uithoeken van de provincie. Terwijl de andere studenten onder de stres van het schoolleven bezweken merkte ik daar niets van en daarom stond ik altijd te springen voor elke klus die gedaan moest worden. Mijn eerste trip was vlak bij Halifax, na een kort ritje en een wandeling over prachtige velden kwam ik bij ons apparatuur. Ik tilde de zware batterijen en de rest in mijn rugzak en maakte dezelfde wandeling weer terug. Als Nederlander blijf ik mij elke dag weer verbazen over de pracht van... rotsen... Met onze zand en klei grond in Nederland mogen rotsen wel als zeldzame objecten beschouwd worden. Hier in Nova Scotia liggen grote stenen (soms groter dan een vrachtwagen) willekeurig verspreid door de bossen en over de velden. Mijn fascinatie voor dit fenomeen kan maar moeilijk begrepen worden door de Canadezen hier.
Ketch harbour
Na de tocht terug besloot ik een kleine omweg terug naar huis te nemen en de wel bekende Peggy's Cove op te zoeken: een iconisch vissers dorpje met een schattige vuurtoren en prachtige, buitenaards uitziende velden. Het dorpje was duidelijk het middelpunt van de attractie, een vol parkeerterrein markeerde de drukte van toeristen rond de vuurturen. Maar, als je lang genoeg wacht en de vele rotsen in je voordeel laat werken kan je het zelfs hier laten lijken alsof er geen mens op aarde is.
Peggy's Cove vuurtoren
Het dorpje Peggy's Cove
Panorama uitzicht over de kustlijn van Peggy's Cove.
Een paar kilometer bij de vuurtoren vandaan was het echter een oase van rust, waar een panorama uitzicht zonder een enkele ziel mij de adem ontnam.
Ook was het tijd voor een tweede trip naar Cape Breton: het eiland waar ik de vorige keer twee bijzondere vleermuis soorten heb gevangen. Het was weer een flinke rit om daar te komen, maar met zo'n prachtige wereld om mij heen is dat zeker geen straf. Drie nachten hebben we weer vallen op gezet en hoewel we een enkele vleermuis hebben zien vliegen is het niet gelukt om hen in onze vallen te krijgen. Drie lange nachten later was ik dus weer terug in Halifax zonder nieuwe spannende verhalen. Na de eerste trip had ik natuurlijk hoge verwachtingen, maar je weet nooit wat de vleermuizen doen, dat is het mooie en spannende aan dit beroep.
In de afgelopen maanden hebben verschillende Nova Scotia(nen?) mij verteld dat de herfst verreweg het mooiste seizoen is, met de grote hoeveelheid bomen kon ik mij daar wel wat bij voorstellen. De herfst had inmiddels zijn intrede gedaan en de wereld blijkt nog mooier dan ik mij ooit had kunnen voorstellen.
Ook was het tijd voor een tweede trip naar Cape Breton: het eiland waar ik de vorige keer twee bijzondere vleermuis soorten heb gevangen. Het was weer een flinke rit om daar te komen, maar met zo'n prachtige wereld om mij heen is dat zeker geen straf. Drie nachten hebben we weer vallen op gezet en hoewel we een enkele vleermuis hebben zien vliegen is het niet gelukt om hen in onze vallen te krijgen. Drie lange nachten later was ik dus weer terug in Halifax zonder nieuwe spannende verhalen. Na de eerste trip had ik natuurlijk hoge verwachtingen, maar je weet nooit wat de vleermuizen doen, dat is het mooie en spannende aan dit beroep.
In de afgelopen maanden hebben verschillende Nova Scotia(nen?) mij verteld dat de herfst verreweg het mooiste seizoen is, met de grote hoeveelheid bomen kon ik mij daar wel wat bij voorstellen. De herfst had inmiddels zijn intrede gedaan en de wereld blijkt nog mooier dan ik mij ooit had kunnen voorstellen.
Dingle Tower in Halifax
Voor een week moest ik weer de schoolbanken in. Mijn weken bestaan uit het volgen van enkele vakken, het assisteren in labwerk en het werken aan mijn eigen data in het vleermuizen lab. De vakken die ik volg zijn echter een wereld van verschil met wat ik gewend ben. Elk vak sluit aan op ieders persoonlijke project en daardoor werk ik dus elke week aan de kwaliteit hiervan. Naast enkele schriftelijke projecten betekent dit dat ik voornamelijk voor de klas sta en wetenschappelijke artikels presenteer. In het lab werk ik verder aan mijn verzamelde data, in deze periode vooral om een zinnig verhaal te hebben om te vertellen tijdens de vleermuis conferentie in Puerto Rico aan het einde van de maand. Mijn poster is zo goed als af en kan deze week afgedrukt worden. Ook is een van mijn verplichtingen dat ik een professor assisteer tijdens het lesgeven in een lab. Mijn plaats is in het lab van herpetology; de studie van reptielen en amfibien. Zo nu en dan sta ik naast de prof in het lab, maar meestal gaan we voor dit vak het veld in. Soms naar een stadspark in Halifax, of the museum of natural history, maar soms nemen we de bus de stad uit om bij een meertje naar slangen, kikkers, salamanders en schildpadden te zoeken. Het leven is zwaar.
Een baby snapping turtle (schildpad) was een van de vele beestjes waarmee we thuis kwamen.
Mijn lesschema, gecombineerd met mijn eigen werk en het les geven is vrij druk, maar toch moet ik tussendoor tijd zien te maken voor het doen van veldwerk; meer apparatuur ophalen. Zo reed ik een zaterdag ochtend zuidwaards naar Barrington; een vijf uur durende rit. Ik moest ongeveer een half uur lopen om bij de site te komen waar ik twee zware batterijen vond met hun aangesloten opname apparatuur (om vleermuis echo's op te nemen). Ik stopte alles in mijn rugzak en begon mijn wandeling terug naar de auto. Ik had nu dus meer dan de helft van mijn eigen lichaamsgewicht op mijn rug in een grote rugzak, waar ook nog twee lange stokken uit staken (waardoor ik moeilijk door de bossen kon navigeren), en mijn camerarugzak op mijn buik. Mijn handen had ik vol met twee grote plastic containers.. Het pad terug was meer een modderige rivier en het duurde niet lang voordat ik diep weg zakte en een koude stroom modderwater mijn schoenen in liep. Op een droog stukje stapte ik in de modder toen mijn voet weg gleed. Met de zware bepakking werkte de zwaartekracht extra hard op mij in en voordat ik het doorhad lag ik languit in de modder, met mijn benen in de lucht. Aangezien ik topzwaar was op mijn rug zag ik er waarschijnlijk erg hulpeloos uit. Ik zette de plastic containers naast mij neer en probeerde omhoog te komen; onmogelijk. Ik moest eerst de clips van mijn cameratas zien te vinden, die bevonden zich nu ergens op mijn rug. Toen ik die los had gemaakt en de rug/buiktas af had gedaan moest ik mij ontdoen van de zware tas op mijn rug. Ook hiervan maakte ik de clips los waarna ik eindelijk weer in staat was om op te staan. Na een korte rust en lunch stop bekleedde ik mijzelf weer met de zware bepakking en liep ik de laatste etappe naar de auto. De terugreis was uiteraad minstens zo lang als de heenreis, maar ik besloot mijn tijd te nemen en te genieten van de omgeving; een welverdiende wandeling door Keji Seaside National Park en enkele andere stops in prachtige bossen die straalden van de herfstkleuren.
Op de terug weg ging de zon achter mij onder terwijl ik mijn muziek luid aan had en luidkeels meezong voor uur na uur. Toen 500 miles van de Proclaimers langs kwam keek ik hoopvol naar de achterbank van de auto, half verwachtend dat paps, mams, Steffy en Dennis schaamteloos met mij meezongen. Helaas, maar in gedachte waren jullie er toch bij hoor. Ik wist toen nog niet dat mijn grote zus mij enkele weken later met geweldig nieuws zou verrassen.
Klik hier voor een filmpje, het is net alsof we toch samen zijn: The woodpecker
Klik hier voor een filmpje, het is net alsof we toch samen zijn: The woodpecker
Nog meer herfstkleuren in Nova Scotia
Oktober, behalve verjaardagen is het in Nederland een relatief saaie maand. Het weer veranderd drastisch met vooral veel regen, de blaadjes worden bruin (ze lijken oranje en rood vaak over te slaan) en aan het einde van de maand wordt de klok verzet waardoor het nog vroeger donker wordt.
Hier in Canada is het echter een maand waarin veel gebeurd. Zoals te zien is zijn de herfstkleuren werkelijk spektaculair en verder vieren ze hier twee grote feestdagen in oktober. Een week geleden vierde ik mijn eerste Thanksgiving. Een of andere reiziger maakte een paar honder jaar geleden de gevaarlijke boottocht van Engeland naar Canada en introduceerde Thanksgiving omdat hij dankbaar was dat hij de reis had overleeft. Hoe dan ook, een kalkoen, ham, vulling, taarten, zoete aardappels, vele flessen wijn, onmeetbare gezelligheid en een jam sessie later was ook ik dankbaar voor thanksgiving. Toen ik diep in de nacht op mijn bed neer plofte voelde ik mij als de wolf uit "de wolf en de zeven geitjes", nadat de jager zijn maag met stenen heeft gevuld.
Gister was er een nachtkunst evenement in Halifax, wat betekent dat heel Halifax een museum is in het donker. Winkels waren omgetoverd tot kunst gallerijen en de binnenstad barste van voorstellingen. Alles was gratis.
Hier in Canada is het echter een maand waarin veel gebeurd. Zoals te zien is zijn de herfstkleuren werkelijk spektaculair en verder vieren ze hier twee grote feestdagen in oktober. Een week geleden vierde ik mijn eerste Thanksgiving. Een of andere reiziger maakte een paar honder jaar geleden de gevaarlijke boottocht van Engeland naar Canada en introduceerde Thanksgiving omdat hij dankbaar was dat hij de reis had overleeft. Hoe dan ook, een kalkoen, ham, vulling, taarten, zoete aardappels, vele flessen wijn, onmeetbare gezelligheid en een jam sessie later was ook ik dankbaar voor thanksgiving. Toen ik diep in de nacht op mijn bed neer plofte voelde ik mij als de wolf uit "de wolf en de zeven geitjes", nadat de jager zijn maag met stenen heeft gevuld.
Gister was er een nachtkunst evenement in Halifax, wat betekent dat heel Halifax een museum is in het donker. Winkels waren omgetoverd tot kunst gallerijen en de binnenstad barste van voorstellingen. Alles was gratis.
Een enge versie van de Queen Victoria postzegel tijdens de Halifax art night.
Aan het einde van oktober wacht mij een van de mooiste feestdagen van het jaar: Halloween. Ik heb al flinke plannen die mij mogelijk nachtmerries gaan bezorgen, maar dat is een zorg voor de toekomst.
Volgende week vertrek ik naar Puerto Rico voor de conferentie, ik heb mij ingeschreven voor twee vang sessies dus hopelijk zie ik de inheemse vleermuizen van het eiland. Wanneer ik terug kom begint Halloween. Daarna moet ik een maand wachten en dan is het zover, het goede nieuws dat Steffy mij afgelopen week bracht was: ze komt naar Canada! Genoeg dus om naar uit te kijken.
Knuffels van
Jordi
English summary: Autumn has begun in Nova Scotia and the world is covered in stunning shades of orange and red. Although my classes have kept me quite busy I've made plenty of time for fieldwork, driving to all
corners of the province and being a bit of tourist in between.
Beside bat work I've experienced my first Thanksgiving, which was an overdose of delicious food. I've had some time to explore the world of art by night in Halifax and soon it'll be time for Halloween. But first I will prepare for my trip to Puerto Rico, hopefully I'll see many native bats there.
When I return it will only be a month before my big sister is coming to Halifax for a couple of days! So much to look forward to!
Cheers,
Jordi
Volgende week vertrek ik naar Puerto Rico voor de conferentie, ik heb mij ingeschreven voor twee vang sessies dus hopelijk zie ik de inheemse vleermuizen van het eiland. Wanneer ik terug kom begint Halloween. Daarna moet ik een maand wachten en dan is het zover, het goede nieuws dat Steffy mij afgelopen week bracht was: ze komt naar Canada! Genoeg dus om naar uit te kijken.
Knuffels van
Jordi
English summary: Autumn has begun in Nova Scotia and the world is covered in stunning shades of orange and red. Although my classes have kept me quite busy I've made plenty of time for fieldwork, driving to all
corners of the province and being a bit of tourist in between.
Beside bat work I've experienced my first Thanksgiving, which was an overdose of delicious food. I've had some time to explore the world of art by night in Halifax and soon it'll be time for Halloween. But first I will prepare for my trip to Puerto Rico, hopefully I'll see many native bats there.
When I return it will only be a month before my big sister is coming to Halifax for a couple of days! So much to look forward to!
Cheers,
Jordi
How everything went Hoarybly bat
Mijn gebed was blijkbaar gehoord, want nadat mijn eigen veldwerk eindigde had de professor alweer een nieuwe taak voor mij in het veld. Eerder dit jaar was de gemeente van Donkin in Cape Breton (een groot eiland ten noorden van het vaste land van Nova Scotia) begonnen met het dichtgooien van illegaal gegraven mijn gaten. Zo'n 70 jaar geleden was hier een mijn, na het sluiten van de mijn kwamen er mensen uit de omgeving om zelf gaten te graven en grondstoffen te verzamelen. Deze kuilen vormen nu een gevaar voor mensen die tijdens het wandelen plots door de grond kunnen zakken en in de mijn kunnen vallen. Om dit te voorkomen werden deze gaten gedicht, maar tijdens het dichten hiervan vlogen er plots tien vleermuizen uit het gat omhoog. De werkzaamheden werden direct gestaakt en een team moest worden ingeschakeld om uit te zoeken of dit een significante overwinteringsplaats is voor de vleermuizen. Dit team zijn wij, van Saint Mary's University. Een paar maanden later bezocht mijn professor de site om de mogelijkheden te bekijken en na het afdalen van een klif aan de kust vond hij de ingang van de mijn. Nu was het mijn taak om opname apparatuur rond de mijn ingang te plaatsen en vleermuizen te vangen om te zien hoeveel er zijn.
Na vijf uur rijden kwam ik bij de mijn site aan waar mijn contactpersoon de omgeving en haar gevaren (de vele valkuilen) liet zien.
Na vijf uur rijden kwam ik bij de mijn site aan waar mijn contactpersoon de omgeving en haar gevaren (de vele valkuilen) liet zien.
Kustlijn van Donkin. De mijn ingang bevind zich onderaan dit klif, maar is niet zichtbaar van bovenaf.
Yellowlegs op het strand, nog even ander wildlife spotten voordat ik mij weer op de vleermuizen richt.
Voordat de avond viel moest ik eerst mijn accommodatie in Sydney vinden (niet Sydney, Australie, maar Sydney, Cape Breton). Dit onderzoek wordt betaald door de overheid, dit keer verbleef ik dus niet in een oude boerderij en ook niet op een camping, maar in een luxe hotel... Je kunt het bijna geen veldwerk meer noemen, maar na meer dan twee maanden op de grond geslapen te hebben is een gigantisch bed in een hotelkamer niet verkeerd.
De eerste avond viel en de vallen werden opgezet. De eerste paar uur waren stil, geen vleermuis liet zich zien of vangen, het wachten duurde lang. Gelukkig zag ik rond half elf toch een vleermuis overvliegen en toen ik mijn vallen checkte bleek de eerste vangst binnen te zijn. Een northern long-eared bat, dezelfde soort als die ik voor mijn eigen project gevangen heb. In ons mobiele lab, de laadbak van de auto, werd het beestje opgemeten en onderzocht waarna het zijn vrijheid kreeg. Inmiddels was het weer tijd om de vallen te checken. In het donker liep ik het veld met alle valkuilen naar de mijntunnels door. Alleen het licht van mijn hoofdlamp verlichtte de grond voor mij. Verderop zag ik mijn licht weerkaatsen op de metalen palen van het mistnet. Ik liep dichterbij met de verwachting niets te vangen toen ik toch een beestje in het net zag hangen, het was een tweede long-eared bat. Met gemak haalde ik hem uit het net toen vlak naast mij iets nog onbekends het net raakte. Ik merkte direct dat het groter was dan mijn gebruikelijke vangst. Een nacht-actieve vogel misschien? Ik keerde mij naar de vangst en zag een gloeiend rode vacht in het schijnsel van mijn hoofdlamp, geen vogel. Het was een zoogdier, een vliegend zoogdier, een vleermuis, maar niet zoals ik hen eerder gezien heb. Mijn gedachten vlogen direct naar mijn presentatie van een week daarvoor, waar ik de zes vleermuis soorten van Nova Scotia behandeld heb. Er was geen twijfel mogelijk. De korte oren, de met vacht begroeide staart en de karakteristieke rode vacht. Het was een Eastern red bat (rode vleermuis)!
De eerste avond viel en de vallen werden opgezet. De eerste paar uur waren stil, geen vleermuis liet zich zien of vangen, het wachten duurde lang. Gelukkig zag ik rond half elf toch een vleermuis overvliegen en toen ik mijn vallen checkte bleek de eerste vangst binnen te zijn. Een northern long-eared bat, dezelfde soort als die ik voor mijn eigen project gevangen heb. In ons mobiele lab, de laadbak van de auto, werd het beestje opgemeten en onderzocht waarna het zijn vrijheid kreeg. Inmiddels was het weer tijd om de vallen te checken. In het donker liep ik het veld met alle valkuilen naar de mijntunnels door. Alleen het licht van mijn hoofdlamp verlichtte de grond voor mij. Verderop zag ik mijn licht weerkaatsen op de metalen palen van het mistnet. Ik liep dichterbij met de verwachting niets te vangen toen ik toch een beestje in het net zag hangen, het was een tweede long-eared bat. Met gemak haalde ik hem uit het net toen vlak naast mij iets nog onbekends het net raakte. Ik merkte direct dat het groter was dan mijn gebruikelijke vangst. Een nacht-actieve vogel misschien? Ik keerde mij naar de vangst en zag een gloeiend rode vacht in het schijnsel van mijn hoofdlamp, geen vogel. Het was een zoogdier, een vliegend zoogdier, een vleermuis, maar niet zoals ik hen eerder gezien heb. Mijn gedachten vlogen direct naar mijn presentatie van een week daarvoor, waar ik de zes vleermuis soorten van Nova Scotia behandeld heb. Er was geen twijfel mogelijk. De korte oren, de met vacht begroeide staart en de karakteristieke rode vacht. Het was een Eastern red bat (rode vleermuis)!
De red bat was een stuk groter en veel sterker dan de vleermuizen die ik inmiddels gewend ben te hanteren. Bovendien maakte hij geen schattige geluidjes zoals mijn kleine vleermuisjes, de red bat sperde zijn bek met vlijmscherpe tanden wijd open en spuugde een ijsingwekkende sis naar mij uit, het was een geluid uit een horror film. Net als mijn kleine vleermuisjes beet ook de red bat flink van zich af, maar aangezien hij een stuk groter is resulteerde dit een hoop "auw" en "aah" van mij. Uiteraad was ik al super enthousiast met het vangen van een soort die ik nog niet eerder gezien heb, maar ik wist op dat moment nog niet de helft. Niet zeker of ik deze vleermuis anders moest behandelen dan gebruikelijk (extra samples nemen bijvoorbeeld) belde ik mijn professor op, het was inmiddels 12 uur 's nachts. Met een slaperige stem nam hij op met: "Alles in orde?" Ik stelde hem gerust: "Er was geen enkel probleem, maar we hebben een red bat gevangen, wat moeten we met hem doen?" Aan de andere kant van de lijn was het stil... Even dacht ik dat de telefoonverbinding, die op dit soort plaatsen in Canada niet zo goed is, weggevallen was, maar mijn professor sprak weer, "Wat? Weet je dat zeker?, waarop ik de vleermuis omschreef. "You lucky, lucky bastard!! Ik heb nog nooit een red bat gevangen in al mijn jaren als vleermuisonderzoeker!" De kreten van verbazing gingen nog even door terwijl ik mij steeds meer een meer begon te realiseren hoe bijzonder dit was. Dit gevoel werd alleen nog maar sterker toen mijn professor mij vertelde dat deze soort nog nooit in Cape Breton gevonden was, niemand wist van het bestaan van deze soort hier.
De Eastern red bat is een lange afstand vlieger. In de zomer leven zij in het zuiden van Canada, maar tegen het einde van de zomer vliegen zij zuidelijk, naar het zuiden van de Verenigde Staten. Slechts enkele keren is deze soort op het vaste land van Nova Scotia gevonden, maar nu blijkt de soort dus ook op Cape Breton island, het noorden van Nova Scotia te leven.
We deden onze metingen op de vleermuis en natuurlijk nam ik een hoop foto's van dit unieke moment.
De Eastern red bat is een lange afstand vlieger. In de zomer leven zij in het zuiden van Canada, maar tegen het einde van de zomer vliegen zij zuidelijk, naar het zuiden van de Verenigde Staten. Slechts enkele keren is deze soort op het vaste land van Nova Scotia gevonden, maar nu blijkt de soort dus ook op Cape Breton island, het noorden van Nova Scotia te leven.
We deden onze metingen op de vleermuis en natuurlijk nam ik een hoop foto's van dit unieke moment.
Hiermee eindigde de eerste van drie nachten vangen in een succes. De volgende ochtend werd ik gewekt door telefoonberichten van mijn collega's in Halifax, stuk voor stuk jaloers op de vangst van afgelopen nacht.
Die avond werden de netten met hoge verwachtigen opgezet. De nacht begon weer traag, maar de avond ervoor was de eerste vangst ook niet tot half elf dus ik wachtte geduldig. Zo nu en dan wandelde ik van mijn netten in het bos naar mijn net langs de klif aan de kust, boven de mijn ingang. In de tijd daartussen lag ik lang gestrekt in het gras boven aan het klif, turend naar de heldere sterrenhemel en meteorenregen die aan de gang was. De een na de andere vallende ster schoot door de hemel, maar wat had ik nog te wensen na zo'n geweldige vangst van gister? De nacht ging voorbij en tegen het einde hadden we slechts 1 vleermuis aan de kust gevangen, maar zoals je hoort mag ik niet klagen over mijn werkomstandigheden.
De derde nacht waren de hoge verwachtingen van de vorige avond al een stuk lager, maar het was weer een prachtig heldere nacht dus ik kon weer heerlijk naar de sterren liggen staren. Echter vingen we deze avond een stuk vroeger al onze eerste vleermuis; een little brown bat, ook een van de twee soorten die ik voor mijn project veel ving. Na het meten en vrijlaten van dit beestje liep ik wederom door het donkere veld om mijn netten te checken. Van een afstand zag ik al een donkere vlek in het net, duidelijk was dat we weer een vleermuis gevangen hadden. Ik versnelde mijn pas naar het net en ving een rode glimps op. Voordat ik het duidelijk kon zien hoorde ik een huiverinwekkende sis en ik wist gelijk dat het weer raak was; een tweede red bat! Ik haalde het beestje uit het net en werd weer flink in mijn vingers gebeten, ondanks de pijn bleven mijn handschoenen gelukkig intact (de handschoenen dienen als dubbele bescherming tegen rabies; slechts 1% van de vleermuizen draagt rabies, ik ben tegen rabies gevaccineerd en ik draag handschoenen). Ik liet mijn professor weten dat we een tweede gevangen hadden waarop hij natuurlijk weer stinkend jaloers was. Tijdens het verrichten van de metingen nam ik ook bij dit beestje de tijd om hem op de gevoelige plaat vast te leggen.
Die avond werden de netten met hoge verwachtigen opgezet. De nacht begon weer traag, maar de avond ervoor was de eerste vangst ook niet tot half elf dus ik wachtte geduldig. Zo nu en dan wandelde ik van mijn netten in het bos naar mijn net langs de klif aan de kust, boven de mijn ingang. In de tijd daartussen lag ik lang gestrekt in het gras boven aan het klif, turend naar de heldere sterrenhemel en meteorenregen die aan de gang was. De een na de andere vallende ster schoot door de hemel, maar wat had ik nog te wensen na zo'n geweldige vangst van gister? De nacht ging voorbij en tegen het einde hadden we slechts 1 vleermuis aan de kust gevangen, maar zoals je hoort mag ik niet klagen over mijn werkomstandigheden.
De derde nacht waren de hoge verwachtingen van de vorige avond al een stuk lager, maar het was weer een prachtig heldere nacht dus ik kon weer heerlijk naar de sterren liggen staren. Echter vingen we deze avond een stuk vroeger al onze eerste vleermuis; een little brown bat, ook een van de twee soorten die ik voor mijn project veel ving. Na het meten en vrijlaten van dit beestje liep ik wederom door het donkere veld om mijn netten te checken. Van een afstand zag ik al een donkere vlek in het net, duidelijk was dat we weer een vleermuis gevangen hadden. Ik versnelde mijn pas naar het net en ving een rode glimps op. Voordat ik het duidelijk kon zien hoorde ik een huiverinwekkende sis en ik wist gelijk dat het weer raak was; een tweede red bat! Ik haalde het beestje uit het net en werd weer flink in mijn vingers gebeten, ondanks de pijn bleven mijn handschoenen gelukkig intact (de handschoenen dienen als dubbele bescherming tegen rabies; slechts 1% van de vleermuizen draagt rabies, ik ben tegen rabies gevaccineerd en ik draag handschoenen). Ik liet mijn professor weten dat we een tweede gevangen hadden waarop hij natuurlijk weer stinkend jaloers was. Tijdens het verrichten van de metingen nam ik ook bij dit beestje de tijd om hem op de gevoelige plaat vast te leggen.
De red bat heeft grote, prachtige vleugels met interessante structuren en spikkels
Het vrijlaten was een mooi moment dat ik aardig heb weten vast te leggen. Omdat deze vleermuizen echolocatie gebruiken om hun weg en prooi te vinden vliegen zij vaak met hun mond open. Ze proberen er dus niet angstaanjagend uit te zien, maar moeten hun mond open hebben om hun hoge frequencie roepen te kunnen maken en de echo's hiervan te horen.
De avond was weer een groot succes, met het aantonen dat onze eerste red bat niet een uitzonderlijke eenling was wist ik dat dit een zeer bijzondere vondst was. De avond was nog jong, dus de mogelijkheden om meer van deze soort te vangen was niet uitgesloten. Na weer even onder de sterrenhemel gelegen te hebben besloot ik om de netten weer te checken. Ik liep naar mijn eerste net in het bos, waar ik mijn red bats gevangen had, maar het net was leeg. Ik liep verder naar mijn tweede net en zag een vangst. Wederom versnelde ik mijn pas om gauw ter plaatse te zijn. Het was weer een grote vangst, maar ik kon geen rode vacht in mijn hoofdlamp schijnzel zien. Ik stond nu voor het net en zag het dier met zijn vleugels gespreid in het net hangen. Ik riep naar mijn collega: "New bat, new bat! Nieuwe vleermuis!" Achter mij hoorde ik haar antwoorden: "een nieuwe red bat?". Dit was duidelijk geen red bat, zijn vleugel spanwijdte was enorm, veel groter dan welke andere soort dan ook. Zijn vacht was niet rood zoals de red bat en ook niet bruin zoals de little brown en de long-eared, maar zilver met tinten van zwart en een bruine ondervacht. Zijn ogen waren een stuk duidelijk zichtbaar en zijn oren groot en rond in plaats van puntig. De meest onwaarschijnlijke vangst was nu realiteit. Na de twee red bats maakten de professor de sarcastische grap dat we nu maar eens met iets bijzonders moesten komen; de Hoary bat, Noord-Amerika's grootste vleermuis!
De avond was weer een groot succes, met het aantonen dat onze eerste red bat niet een uitzonderlijke eenling was wist ik dat dit een zeer bijzondere vondst was. De avond was nog jong, dus de mogelijkheden om meer van deze soort te vangen was niet uitgesloten. Na weer even onder de sterrenhemel gelegen te hebben besloot ik om de netten weer te checken. Ik liep naar mijn eerste net in het bos, waar ik mijn red bats gevangen had, maar het net was leeg. Ik liep verder naar mijn tweede net en zag een vangst. Wederom versnelde ik mijn pas om gauw ter plaatse te zijn. Het was weer een grote vangst, maar ik kon geen rode vacht in mijn hoofdlamp schijnzel zien. Ik stond nu voor het net en zag het dier met zijn vleugels gespreid in het net hangen. Ik riep naar mijn collega: "New bat, new bat! Nieuwe vleermuis!" Achter mij hoorde ik haar antwoorden: "een nieuwe red bat?". Dit was duidelijk geen red bat, zijn vleugel spanwijdte was enorm, veel groter dan welke andere soort dan ook. Zijn vacht was niet rood zoals de red bat en ook niet bruin zoals de little brown en de long-eared, maar zilver met tinten van zwart en een bruine ondervacht. Zijn ogen waren een stuk duidelijk zichtbaar en zijn oren groot en rond in plaats van puntig. De meest onwaarschijnlijke vangst was nu realiteit. Na de twee red bats maakten de professor de sarcastische grap dat we nu maar eens met iets bijzonders moesten komen; de Hoary bat, Noord-Amerika's grootste vleermuis!
Hoary bat
Hoewel ik zijn scherpe tanden wist te ontwijken schreeuwde ook de Hoary met een scherpe sis naar mij terwijl ik hem uit het net bevrijdde en naar de verwerkingstafel bracht. Ondertussen kreeg ik een telefoonverbinding met de professor. "Hugh, je zult het mij nooit vergeven maar ik heb een Hoary bat gevangen", zei ik lachend ... ... ...
"Je maakt een grap", zei hij tegen mij, "dit is niet eens een leuke grap, dit is flauw."
"Nee Hugh, dit is serieus, ik sta te trillen en te lachen van de spanning. Hij is enorm!"
... ... ... Een lange stilte volgde en even dacht ik dat hij had opgehangen, toen ik zag dat ik nog steeds verbinding had dacht ik dat hij was flauwgevallen, maar zijn stem klonk weer zachtjes door de telefoon. Zijn ongeloof was groot, ook deze soort had hij nog nooit gevangen en ook voor de Hoary geldt dat deze nog nooit in Cape Breton aangetoond was. Langzaam kwam hij tot de realisatie dat ik echt geen grap maakten, we hadden zojuist een tweede bijzondere ontdekking gedaan.
Het telefoongesprek eindigde zo'n beetje waar mijn allereerste gesprek mee begon: "You lucky, lucky bastard!"
Voordat ik de Hoary tevoorschijn haalde moest ik even op adem komen, mijn zenuwen onder controle krijgen en mijn trillende handen los wapperen. Ik was klaar om de Hoary uit zijn zak te halen. Ik greep de zak welke direct begon te schudden, ik reikte mijn hand er in en hoorde hem sissen. Ik greep hem en trok hem uit de zak. Hij greep direct mijn linker wijsvinger, beet met kracht in de handschoen welke direct scheurde, net als het topje van mijn vinger. Gelukkig heb ik mijn rabies vaccinatie.
"Je maakt een grap", zei hij tegen mij, "dit is niet eens een leuke grap, dit is flauw."
"Nee Hugh, dit is serieus, ik sta te trillen en te lachen van de spanning. Hij is enorm!"
... ... ... Een lange stilte volgde en even dacht ik dat hij had opgehangen, toen ik zag dat ik nog steeds verbinding had dacht ik dat hij was flauwgevallen, maar zijn stem klonk weer zachtjes door de telefoon. Zijn ongeloof was groot, ook deze soort had hij nog nooit gevangen en ook voor de Hoary geldt dat deze nog nooit in Cape Breton aangetoond was. Langzaam kwam hij tot de realisatie dat ik echt geen grap maakten, we hadden zojuist een tweede bijzondere ontdekking gedaan.
Het telefoongesprek eindigde zo'n beetje waar mijn allereerste gesprek mee begon: "You lucky, lucky bastard!"
Voordat ik de Hoary tevoorschijn haalde moest ik even op adem komen, mijn zenuwen onder controle krijgen en mijn trillende handen los wapperen. Ik was klaar om de Hoary uit zijn zak te halen. Ik greep de zak welke direct begon te schudden, ik reikte mijn hand er in en hoorde hem sissen. Ik greep hem en trok hem uit de zak. Hij greep direct mijn linker wijsvinger, beet met kracht in de handschoen welke direct scheurde, net als het topje van mijn vinger. Gelukkig heb ik mijn rabies vaccinatie.
De Hoary is dus Amerika's grootste vleermuis. Net als de red bat is het een lange afstands vlieger, maar de Hoary vliegt nog verder naar het zuiden tot (sub-)tropische regio's. Het is zelfs Hawaii's enige inheemse landzoogdier (betekend: het enige niet zwemmende, zoals walvissen en dolfijnen, zoogdier dat van nature op Hawaii leeft). De Hoary en red bat zijn nauw aan elkaar verwant, net als de little brown en long-eared aan elkaar verwant zijn. Dit is in deze afstandvliegers goed te zien aan hun staart die bedekt is met een dik pak haren. In de winter houden zij zichzelf warm door hun hele lichaam onder hun harige staart op te vouwen. Mijn kleine vleermuisjes wegen zo'n 7 gram en zijn met vleugels net zo groot als mijn hand. De Hoary, zoals hierboven te zien is, is een stuk groter. Hoary's wegen tussen de 20 en 30 gram en hebben een vleugel spanwijdte van 40 cm, werkelijk een indrukwekkende soort. De biologie boeken en velen websites met vleermuis informatie mogen vanaf nu dus aangepast worden; de Hoary en red bat komen WEL voor op Cape Breton Island.
Vlak voordat de Hoary uit de boom springt opent hij zijn mond om zijn echolocatie te doen. Hij weet nu waar de bomen en andere obstakels zijn en springt uit de boom om in de donkere nacht te verdwijnen.
Ik wilde hem eigenlijk mee naar huis nemen, maar dat zou mij een slechte onderzoeker maken dus kreeg ook de Hoary zijn vrijheid weer terug. Hiermee eindigde de laatste nacht vangen op Cape Breton en ook de laatste nacht van dit zomerseizoen. En te bedenken dat ik een week geleden slechts wenste voor een simpele verlenging van het veldseizoen, ik had nooit gedacht dat het zou eindigen met zo'n enorm bijzonder avontuur. Nu kon ik voldaan terugkeren naar mijn huis in Halifax, dit gevoel hou ik de komende weken vast.
De volgende dag reden we met een omweg terug naar huis, nog even toeristje spelen op het Celtische eiland Cape Breton. Het eiland heeft veel Schotse immigranten die hun Celtische cultuur en Gaelic taal meegebracht hebben. Ik heb een bezoekje gebracht aan de Gaelic College op het eiland, waar mensen de taal, cultuur en muziek studeren. Hoewel dit mij geweldig lijkt is er maar 1 gedachte dat door mijn hoofd dwaalt: Hoary bat!!
Het zal niet geheel toevallig zijn dat zoveel Schotten besloten om in Cape Breton te gaan wonen, ook Cape Breton kent Highlands. Helaas had ik geen tijd om diep de Highlands in te rijden, maar ik heb het staartje ervan meegekregen met prachtige waterpartijen, rollende heuvels en kletterende watervallen.
De volgende dag reden we met een omweg terug naar huis, nog even toeristje spelen op het Celtische eiland Cape Breton. Het eiland heeft veel Schotse immigranten die hun Celtische cultuur en Gaelic taal meegebracht hebben. Ik heb een bezoekje gebracht aan de Gaelic College op het eiland, waar mensen de taal, cultuur en muziek studeren. Hoewel dit mij geweldig lijkt is er maar 1 gedachte dat door mijn hoofd dwaalt: Hoary bat!!
Het zal niet geheel toevallig zijn dat zoveel Schotten besloten om in Cape Breton te gaan wonen, ook Cape Breton kent Highlands. Helaas had ik geen tijd om diep de Highlands in te rijden, maar ik heb het staartje ervan meegekregen met prachtige waterpartijen, rollende heuvels en kletterende watervallen.
Het zomerseizoen is hiermee echt ten einde, maar het veldwerk niet. Over enkele weken zullen we waarschijnlijk terugkeren naar Cape Breton om meer sites te onderzoeken, dit zal gedurende de herfst een paar keer gebeuren. Wie weet wat voor bijzondere momenten ik dan weer zal beleven. Het is wel gebleken dat zelfs een "routine" klus kan resulteren in een wetenschappelijke ontdekking.
Knuffels Jordi
(English summary: After my own field season came to an end my professor sent me straight out again, to Cape Breton, the northern island of Nova Scotia. I was to trap bats at a cliff above the sea at an old, abandoned mining site to see how many bats were there.
Little did I know what amazing creatures I would find. Alread on the first night I caught a red bat, a species never before trapped by our team and never before found in Cape Breton. Though the second night of trapping was slow, the third one picked up again and resulted in a second red bat. As if this wasn't exciting enough I found yet another species in our traps; a Hoary bat. Hoary's are the biggest bats of North America and fly all the way south to the (sub-)tropics, even to Hawaii! This species has also never before been found in these parts of Canada, which obviously made my professor very jealous.
This concludes my summer of fieldwork, but plans are being made to return, who knows what we'll find next time. I can't wait!
Cheers, Jordi)
Knuffels Jordi
(English summary: After my own field season came to an end my professor sent me straight out again, to Cape Breton, the northern island of Nova Scotia. I was to trap bats at a cliff above the sea at an old, abandoned mining site to see how many bats were there.
Little did I know what amazing creatures I would find. Alread on the first night I caught a red bat, a species never before trapped by our team and never before found in Cape Breton. Though the second night of trapping was slow, the third one picked up again and resulted in a second red bat. As if this wasn't exciting enough I found yet another species in our traps; a Hoary bat. Hoary's are the biggest bats of North America and fly all the way south to the (sub-)tropics, even to Hawaii! This species has also never before been found in these parts of Canada, which obviously made my professor very jealous.
This concludes my summer of fieldwork, but plans are being made to return, who knows what we'll find next time. I can't wait!
Cheers, Jordi)
