Falkland vos (Dusicyon australis)

Uiterlijke kenmerken:
De falkland vos is bekend onder meerderen namen. Vanwege zijn wolf-achtige uiterlijk worden ze ook wel de Falklandwolf genoemd, maar ook Falklandhond, Antarctische wolf en Warrah zijn veelgebruikte namen. Deze hondachtige heeft kenmerken van zowel vossen en wolven en discussie over waarbij deze moet worden ingedeeld kan hierdoor onstaan. Hier wordt de Falkland vos als vos gezien.
Deze vos was ongeveer 60cm hoog, had een bruine vacht met donkere oren, een lichtere buik en dikke staart met wit uiteinde. Ze hadden relatief korte poten, kleine oren en een brede kop en snuit.

Sociale structuur:
De Falkland vos is rond het jaar 1876 uitgestorven, zowel in het wild als in gevangschap. In die tijd kwam het uitgebreid bestuderen en documenteren van dieren langzaam op gang, mede dankzij Charles Darwin. Helaas is er over het sociale gedrag en voortplanting van deze uitgestorven soort niets bekend.

Voedsel:
De Falkland vos was een zeer nieuwsgierige soort die zonder angst mensen benaderden en zich makkelijk lieten voeren en domesticeren. Vermoedelijk zochten de dieren langs de kust naar aas en vingen zij pinguins en andere vogels, maar zoals veel vossen aten zij waarschijnlijk ook plantaardig voedsel.
Toen de Falkland eilanden steeds meer bewoond werden door mensen en hun vee gingen de vossen steeds vaker vee doden. Om deze reden werden zij steeds vaker gedood door de colonisten. De vossen waren zo tam dat zij vaak gelokt werden om voedsel uit de hand te eten waarbij ze met een mes dood gestoken werden.

Verspreiding:
In de tijd dat deze vos nog niet uitgestorven was kwam deze (vermoedelijk) van nature voor op de Falkland eilanden in de buurt van Argentinië. Het lijkt onmogelijk voor een hondachtige om deze afgelegen eilanden te bereiken, daarom bestaat het vermoeden dat de eerste mens hondachtigen heeft meegebracht van het vaste land en heeft gedomesticeerd, dit verklaart ook de nieuwsgierige en tamme aard van het dier. Vanwege het door de zee geïsoleerde land en de extreme weersomstandigheden kan deze vos zich tot een nieuwe, unieke soort hebben ontwikkeld.
Voor het uitsterverven van deze soort zijn twee partijen schuldig. Ten eerste de kolinialen die het dier bejaagde omdat zij hem als overlast zagen en ten tweede de Verenigde staten die de dieren vingen voor hun bont.